ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Η συγγραφή αυτού του κειμένου έγινε με τη σκέψη ότι δεν έχει καμία τύχη ο πολιτικός φορέας που ιδρύεται χωρίς φιλοσοφική βάση, χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο, ακόμα κι αν κατατεθεί ως άθροισμα των καλύτερων ή και των ιδανικότερων προτάσεων. Το πολυσυλλεκτικό Κίνημα που θα γεννηθεί, απαιτεί σαφείς και στέρεες Ιδεολογικές Αρχές, ώστε – με την προσήλωση σε αυτές – να κατακτηθεί η αρμονία στο εσωτερικό του. Είναι δηλαδή αναγκαίος ένας συνεκτικός ιστός των πολιτικών προτάσεων που θα επιλεγούν για να συγκροτήσουν ένα κυβερνητικό πρόγραμμα, είναι απαραίτητο να οριστεί ο χώρος, η πολιτική περιοχή της θεωρίας και της πράξης και δη ως αντίδοτο στις τρέχουσες πολιτικές ιδεολογίες που χρεοκόπησαν.

Επειδή όμως το κείμενο αυτό μαζί με τ’ αυτονόητα λέει και κάποιες πρωτοφανείς έως αβάσταχτες αλήθειες, δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πολιτικό κείμενο ευρείας αποδοχής, είναι αδύνατο ν’ αποσπάσει την έγκριση της πλειοψηφίας, τουλάχιστον άμεσα, διότι κινείται στο χώρο που ορίζεται από το χρέος των υποψιασμένων, καθόλου όμως των ανυποψίαστων. Εθνική αποστολή του κειμένου είναι λοιπόν «να σπρώξει» όσο γίνεται τα πράγματα προς τα εμπρός. Σκοπός δεν είναι τόσο η ίδρυση του πολιτικού βραχίονα μιας φιλοσοφικής θεώρησης των Ελληνικών πραγμάτων, αλλά πρωτίστως η διατύπωση και η καταστατική υποστήριξη της πρωτογενούς Ιδέας, στην οποία θα στεγαστούν πολιτικές δράσεις πατριωτικού ήθους και ύφους.

 

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Ελληνίδες,
Έλληνες,

… τίποτα γλυκύτερο απ’ την Ελλάδα. Τίποτε αγιότερο από την πατρίδα. Τίποτα οσιότερο από τους προγόνους. Τίποτε ιερότερο από την Ελευθερία. Το χώμα, οι πέτρες και τα μάρμαρα που μας κληροδότησαν οι παλαιοί, είναι για μας η μήτρα κι ο τάφος μας, η ζωή, ο θάνατος και ανάστασή μας.

Αρχή όμως του λόγου αυτού η ωμή αλήθεια ότι ο λαός που κατοικεί τον τόπο αυτό, μιλάει μια Βαβέλ και συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο παιδί, είναι ένα διαρκές «πνεύμα αντιλογίας». Η χιλιοτραγουδημένη περηφάνια του είναι ένας μύθος. Ο αγώνας του για την Ελευθερία το 1821 ήταν ημιτελής, χωρίς την εύνοια των Μεγάλων Δυνάμεων δεν θα είχε κατακτήσει την Ελευθερία του, όμως αυτό ήταν ένα δώρο που δεν εκτίμησε ποτέ, αυτός ο λαός δεν εκπαιδεύτηκε να κατακτά, εκπαιδεύτηκε όμως στην αυτολύπηση και την επαιτεία.

 

Η ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ της Ελλάδας θα γίνει ουσιαστικά ΜΕΤΑ την άρση του επαχθούς καθεστώτος που το 2010 και το 2011 επιβλήθηκε στην Ελλάδα με τα «μνημόνια» και τις «δανειακές συμβάσεις» ως αποτέλεσμα βέβαια της εγχώριας αφροσύνης που προηγήθηκε. Η οραματική στιγμή που θ’ αποτιναχτεί από τους ώμους μας ο αβάσταχτος αυτός ζυγός, θα είναι η στιγμή της αληθινής ελευθερίας, θα είναι η ιστορική εκείνη στιγμή που η χώρα θα επουλώσει τις πληγές της και θα έχει τελειώσει οριστικά με το θλιβερό παρελθόν της που, σήμερα, όταν και γράφονται αυτές οι γραμμές, αποτελεί εφιαλτικό παρόν. Η άρση όλων των συνεπειών του εγκληματικού πολιτικού παρόντος δε μπορεί πάντως να γίνει χωρίς την εκρίζωση από τη χώρα των πολιτικών και ειδικότερα των κομματικών και των συνδικαλιστικών αντιλήψεων που οδήγησαν τη χώρα εδώ, να μετεωρίζεται πάνω από την άβυσσο. Η διαγραφή του χρέους και η φραγή που θ’ αποτρέψει την αναζωπύρωσή του στο μέλλον περνάει από άμεση προσέλκυση κεφαλαίων από το εξωτερικό, πατριωτική πρόσκληση και έμπρακτη ανταπόκριση της ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΣ να επενδύσει τα τεράστια οικονομικά της αποθέματα στην πατρίδα.

 

ΥΠΑΡΧΕΙ και πρέπει να διατυπωθεί εξ αρχής μια καθοριστική λεπτομέρεια: Ο Ελληνικός λαός στην πλειοψηφία του έχει ξεχάσει να διαλέγεται. Όσο πιο λογικά, πειστικά και ακαταμάχητα είναι τα επιχειρήματα ενός νέου ρεύματος αξιών, τόσο περισσότερο εγείρουν την επιφύλαξη, συνηθέστερα την καχυποψία, εν τέλει την άρνηση, όσο πιο επεξεργασμένες είναι οι προτάσεις, τόσο πιο πολύ απομακρύνονται από τον μέσο όρο και φυσικά αδυνατίζουν ως λόγος που θα κινητοποιούσε ένα λαό ή το εναργέστερο κομμάτι αυτού του λαού. Αυτή η ανιστόρητη χώρα δεν έχει έρμα, εκπαιδεύτηκε με την ψυχολογική εμμονή να δέχεται ως άξιο εφαρμογής μόνο το πολιτικό ή το λογοτεχνικό Κίνημα που γεννήθηκε στο εξωτερικό. Δεν έμαθε να εκτιμά τα δικά της γεννήματα, λείπει αυτοεκτίμηση, η χώρα που γέννησε τις υψηλότερες των ιδεών, σήμερα δέχεται ως καλές και χρήσιμες μόνο τις ξένες, ενώ τις ιδέες των γιων της ασύστολα τις αφήνει να χάνονται εν τη γενέσει…

 

Σ’ ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΤΟ κείμενο δεν έχει θέση ο καταγγελτικός λόγος. Η κριτική που έγινε, είναι αρκετή, τα αισθήματα του λαού απέναντι στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας έχουν εκφραστεί, τα θεωρούμε δεδομένα, φτερουγίζουν στον αέρα, δεν υπάρχει ανάγκη να επαναλάβουμε κάτι. Θα καταθέσουμε λοιπόν εδώ μόνο θετικό λόγο, όσο βεβαίως αυτό είναι δυνατό. Δεν μιλάμε για το πρόσφατο παρελθόν, δεν μιλάμε καν για το παρόν, μιλάμε για την αυριανή μέρα, μιλάμε μόνο για το άμεσο και για το απώτερο μέλλον του Ελληνικού λαού.

Θα σημειώσουμε όμως κάτι πρωταρχικό:

Η Ελλάδα του 2011 είναι ένας σωρός από ερείπια. Η αναγέννηση του έθνους είναι επιτακτική. Το χρέος του κάθε πολίτη αυτονόητο.

Η αξιολόγηση των επώδυνων μέτρων του 2010 και του 2011 για την δημοσιονομική προσαρμογή δεν μπορεί να γίνει χωρίς τον θετικό υπολογισμό ότι, ακόμα κι αν μας χάριζαν τα χρέη οι δανειστές ή τα διαγράφαμε οι ίδιοι μονομερώς, η χώρα το 2015 θα βρισκόταν στην ίδια ακριβώς δεινή θέση που ήταν το 2009. Το «μνημόνιο» έπρεπε λοιπόν να το έχουμε συντάξει και εφαρμόσει με εθνική πρωτοβουλία και απόφαση, προτού μας το επιβάλλουν οι δανειστές. Δεν ήταν εθνική προδοσία η ψήφιση και η υπογραφή του, εθνική προδοσία ήταν η απροθυμία ολόκληρου του πολιτικού κόσμου να το ζητάει από τον εαυτό του εγκαίρως και να το συντάξει ΠΡΙΝ από την επέλαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η κραυγαλέα αυτή και διαχρονική αμέλεια ή απροθυμία όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών κομμάτων, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης ομού, αλλά και η συνεχιζόμενη σήμερα προσήλωσή τους στην απροθυμία αυτή, η άγονη κομματική (συνήθως μικροκομματική) λογική που εφαρμόζεται στον δημόσιο λόγο και στην πολιτική πράξη ακόμα και την έσχατη ώρα, οδήγησε σε μια εθνική ταπείνωση, σ’ έναν παγκόσμιο άνευ προηγουμένου διασυρμό της Ελλάδας και των Ελλήνων, οδηγεί σε αφανισμό του Ελληνισμού. Υπ’ αυτό το πρίσμα, ότι δηλαδή ΚΑΝΕΝΑ κόμμα δεν ζήτησε εγκαίρως ένα «εθνικό μνημόνιο» για να νοικοκυρευτεί ο τόπος, ότι επίσης ΚΑΝΕΝΑ κόμμα δεν το ζητά ούτε σήμερα, υπ’ αυτό το πρίσμα, κάθε «μνημονιακή» ή «αντιμνημονιακή» τοποθέτηση αποτελεί εκτροπή από τη λογική.

 

ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ, χορηγούμε αμνηστία σε όλους όσους έκαμαν αθέλητα πολιτικά λάθη, συγχωρούμε τους ίδιους τους εαυτούς μας για τα δικά μας λάθη που ενίσχυσαν τα δικά τους, όμως δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι οι ένοχοι κλοπής, λεηλασίας, διασπάθισης του Δημοσίου χρήματος – πέραν κάθε χρονικού ορίου, ακόμα και μετά την αποδημία των ενόχων – θα παραπεμφθούν (ή θα παραπεμφθούμε από τους κατηγόρους εμείς οι ίδιοι) στη Δικαιοσύνη για να κριθούν όλοι ανεξαιρέτως, να πληρώσουν όσοι καταχράστηκαν το Δημόσιο χρήμα, όσοι έβλαψαν με οιονδήποτε τρόπο την πατρίδα, να δημευτεί η κινητή και η ακίνητη περιουσία τους που αποκτήθηκε με άνομα μέσα, βάσει του Ελληνικού Ιστορικού Δικαίου να τιμωρηθούν παραδειγματικά.

Για να πάμε μπροστά, επίσης, ξεκινάμε από την θεμελιώδη αρχή ότι η χώρα σέβεται ασυζητητί τις υπογραφές της, σέβεται απολύτως τις δεσμεύσεις που έχει λάβει έναντι δανειστών και Εταίρων, ο λόγος της είναι ιερός, ακόμα κι αν οι οικονομικές της υποχρεώσεις έχουν οριστεί υπό το κράτος φυσικών ή τεχνητών αδιεξόδων, ακόμα κι αν είναι απόρροιες λαθεμένης ή άσκεφτης πολιτικής. Η Ελλάδα είναι αξιόπιστο μέλος της Διεθνούς Κοινότητας, επιδιώκει την επιστροφή της στη χορεία των αξιοσέβαστων λαών, επομένως ξέρει να πληρώνει τα λάθη και τις παραλείψεις της, ξέρει να πληρώνει τα μικρά και τα μεγάλα λάθη των ηγετών της, επειδή είναι ΔΙΚΟ της θέμα που τους εξέλεξε και τους ανέχτηκε στην ηγεσία. Αυτό εννοεί ως περηφάνια της. Η μικρόνοια της φυλής των κουτσαβάκηδων δεν απηχεί την Ελληνική Διεθνή συμπεριφορά.

 

Ελληνίδες,

Έλληνες,

 

… το Σύστημα είναι ιστορικά και από κάθε άλλη άποψη κραταιό, όχι όμως και δεδομένο. Δεν υπάρχει ωστόσο βλακωδέστερη σκέψη από εκείνη της ανατροπής του με ανθρώπινα μέσα. Η επανάσταση, όπως και η τρομοκρατία, είναι κενός λόγος, ενισχυτικός του συστήματος. Η άσκηση (υλικής ή πνευματικής) βίας επίσης. Η συμμετοχή του λαού στην χάραξη εθνικής πολιτικής, ακόμα και αν θα γινόταν, είναι ατελέσφορη. Η χάραξη εθνικής πολιτικής είναι αποκλειστικό έργο των εκλεκτών του λαού και των αρίστων του Έθνους, δεν μπορεί να είναι έργο της περιβόητης «λαϊκής συμμετοχής». Σε μια στιγμή που το Σύστημα «τεστάρει» τον κατακτημένο βαθμό, αλλά και τους όρους επιτάχυνσης της παγκοσμιοποίησής του ή τα νέα εργαλεία της συμπεριφοράς και της έκφρασής του, η ανάδειξη των αρίστων αποτελεί πάντως ακόμα δυσκολότερο εγχείρημα. Όμως η ταυτοποίηση και ο τονισμός εθνικών χαρακτηριστικών σε κάθε λαό της γης αποτελεί ουσιαστικό ανάχωμα στα μυστικά και τα φανερά σχέδια ιδεολογικής διάβρωσης ή (τις περισσότερες φορές βίαιης) ισοπέδωσης των φυλών, των εθνών, των λαών, των κρατών και των ιστορικών παραδόσεών τους. Σ’ εμάς τους Έλληνες επιμερίζεται η ευθύνη του «γνώθι σαυτόν», η ανάγκη της αυτογνωσίας δηλαδή και της αυτοεκτίμησης, της αυτοπεποίθησης και της πνευματικής γενναιότητας, η κατηγορηματική απόφαση επιστροφής στην Ελληνική μας ρίζα, για μια νέα ιστορική αφήγηση.

 

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ (πολλώ δε μάλλον της Δυτικού άμα τε Σοβιετικού τύπου, νόθας εν τέλει, Ελληνικής) Δημοκρατίας είναι πολιτειακή ανάγκη ν’ αναθεωρηθεί. Για τη μετεξέλιξη σε ένα «τοπικό» Διοικητικό Σύστημα που θα απορρέει από τα ιδεώδη της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης, ως πολίτες ή ως ομάδες πολιτών, ως μια μεγάλη παρέα που μέλλεται να γράψει Ιστορία, θα δράσουμε όπως δρα η υγρασία στον τοίχο, με την ισχύ δηλαδή του νερού που διαβρώνει και τελικά καταλύει τους βράχους… Αν υποτεθεί ότι η Ελληνική γλώσσα είναι η καλύτερη απ’ όλες τις γλώσσες του πλανήτη και η χρηστικότερη σε έναν υπερσύγχρονο κόσμο, ακόμα κι αν γινόταν να επιβληθεί μεμιάς σε όλες τις χώρες της γης, θα χρειάζονταν διακόσια γήινα χρόνια για να ξαναγίνει (όπως κάποτε ήταν) παγκόσμια γλώσσα. Η χρονική συνθήκη αυτού του υποθετικού παραδείγματος δίνει το ύφος και τον τόνο της δικής μας μακροπρόθεσμης πολιτικής δράσης, η οποία δεν μπορεί να εδράζεται στον καταγγελτικό ή τον ΑΝΤΙ – θετικό λόγο, ούτε σε ανατρεπτικές ιδέες, ούτε στην επαναστατική βία, μπορεί όμως να εδράζεται στη σπουδή των Γραμμάτων και των Τεχνών, στην καλλιέργεια των Ελληνικών Γραμμάτων που (μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453) έφεραν τον Διαφωτισμό και την Αναγέννηση στη Δύση, αν και η ανάγνωσή τους ήταν τότε ημιτελής και λειψή, ήταν εγκεφαλική, δεν ήταν ψυχική, δε μπορούσε να είναι ψυχική στη Δύση, μόνο εδώ σ’ αυτόν τον ιερό τόπο θα μπορούσε να είναι ψυχική, τότε και τώρα, η δική μας ενέργεια μπορεί λοιπόν ν’ απορρέει από την διασωθείσα ή την κρυπτόμενη Ελληνική Γραμματεία. Καμία λαϊκή επανάσταση δεν χρειάστηκε για ν’ αποδράσει η Ευρώπη από την βαρβαρότητα και να εισέλθει στα Ιαματικά Λουτρά του Διαφωτισμού. Γιατί να χρειάζεται σήμερα, στην Ελλάδα, μια λαϊκή επανάσταση ή εξέγερση, προκειμένου να φτάσουμε στον ανώτερο Πολιτισμό; Όχι. Δεν χρειάζεται. Είναι περιττή θυσία. Η Ευρώπη εκπολιτίστηκε και δια του Διαφωτισμού γνώρισε την Αναγέννηση έχοντας ως εργαλείο την αρχαία Ελληνική Γραμματεία, την οποία κόμισαν σε αυτήν οι Έλληνες λόγιοι της εποχής εκείνης και πρώτος μεταξύ όλων τους ο Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων, το πνεύμα του οποίου μπόλιασε ολόκληρο το Κίνημα του Διαφωτισμού, αν και, αντί του Πλάτωνος, επικράτησε ο Αριστοτέλης.

 

ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ της Ελλάδας είναι στην ουσία του πολιτικό πρόβλημα και στην εξειδίκευσή του απορρέει από το πολιτικό πρόβλημα της Ευρώπης, όμως το βαθύτερο αίτιο της Ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, αν και δεν είναι ακόμη ορατό, είναι η Κίνα και όχι οι ΗΠΑ καθώς νομίζουν οι πολλοί. Διεξάγεται ένας παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος. Για πολιτισμικούς και μόνο λόγους, η Κίνα (και πίσω από αυτήν η αναπτυσσόμενη Ασία) δεν μπορεί να νικήσει στον πόλεμο αυτό, ήδη όμως διαταράσσει τον παγκόσμιο ιστό, προκαλεί αλλού αρρυθμίες, αλλά ανωμαλίες, αλλού καταρρεύσεις. Το κεφάλαιο αυτό είναι ανάγκη ν’ αναλυθεί διεξοδικά.

Η Ελλάδα και η ανθρωπότητα ολόκληρη χρειάζονται από κοινού μια νέα και πεφωτισμένη ανάγνωση, μάλλον αποκωδικοποίηση του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, αναγκαία όσο ποτέ, και δικό μας έργο σήμερα και αύριο είναι να διευκολύνουμε, αν όχι να στεγάσουμε τους νέους Φιλέλληνες, που θέλουν να έρχονται εδώ σ’ αυτόν τον ιερό τόπο απ’ όλο τον κόσμο και να σπουδάζουν, να αισθάνονται, να οσφραίνονται, ν’ ακούνε τις αρχαίες φωνές και να οραματίζονται τον κόσμο μέσω της Ελληνικής κοσμοθέασης.

Εμείς τώρα καλούμαστε από την Ιστορία να αναδείξουμε τις «Μήτρες Ιδέες» και να στοιχειοθετήσουμε επιτέλους το «Ελληνικό Όνειρο», να διατυπώσουμε το ιδεολογικό μας βάθρο, να γνωρίσουμε την ταυτότητα και τον προορισμό μας. «Αποστολή του Έλληνος ήταν και θα είναι ο εξανθρωπισμός της Οικουμένης» έγραφε ο προφήτης του Ελληνισμού Περικλής Γιαννόπουλος (1871 – 1910). Λέει: «ήταν και θα είναι». ΔΕΝ λέει: «ήταν, είναι και θα είναι». Επειδή υπάρχει μόνο παρελθόν και μόνο μέλλον. Δεν υπάρχει παρόν… ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΡΟΝ…

 

ΤΟ ΟΡΑΤΟ ΠΛΕΟΝ ΔΟΜΙΚΟ πρόβλημα του Δυτικού κόσμου όπου ανήκουμε, θα λυθεί με την αναγέννηση του κοσμοπολίτικου Ελληνικού Πνεύματος, το οποίο άλλωστε διαβιεί εν σπέρματι σε ολόκληρο τον πολιτισμό της Δύσης. Αυτό είναι το δικό μας άυλο μεν, ασυναγώνιστο δε, κεφάλαιο. Στη θέση των χρεοκοπημένων κοσμοθεωριών, πολιτικών και θρησκευτικών, εμείς σήμερα ανακαλύπτουμε εκ νέου την Ελληνική κοσμοθέαση που διδάσκει: «Πλουτείν δικαίως». Όλες – όλες δύο λέξεις! Που τα λένε όλα. Για την πολιτική και την Οικονομία. Τι χρειαζόμαστε λοιπόν τις κοσμοθεωρίες των δεξιών ή των αριστερών ή των αριστεροδέξιων πολιτικών παρατάξεων; Όλα είναι εδώ! Γεννήθηκαν σ’ αυτόν τον ιερό τόπο. Πέθαναν πολλές φορές, αναστήθηκαν, ξαναπέθαναν και περιμένουν σήμερα τη Μεγάλη και Οριστική τους Ανάσταση.

Οδηγός μας δεν είναι οι «δέκα εντολές» του Μωυσή, αλλά τα 147 Δελφικά παραγγέλματα. Άγνωστα δυστυχώς στον Ελληνικό λαό κι ας είναι η Μήτρα του… Προσοχή λοιπόν: Άλλο «εντολή» και άλλο «παράγγελμα». Δηλαδή: Άλλο «διαταγή» και άλλο «παραγγελία»… Το πρώτο απαιτούσε επί είκοσι αιώνες την υπακοή. Το δεύτερο απαιτεί για το αιώνιο μέλλον την ελεύθερη βούληση… Δεν γεφυρώνεται αυτή η ιδεολογική διαφορά. Ο λεγόμενος Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός είναι ιστορικά μια αφελής τερατογένεση. Ούτε υπάρχει καλύτερο εργαλείο προκοπής και δημιουργίας από την Ελεύθερη Βούληση. Η σημερινή Ελλάδα ΔΕΝ είναι συνέχεια του Βυζαντίου, δεν είναι συνέχεια της Ανατολικής Ορθοδόξου Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπως καμωνόμαστε ότι είναι. Αν και εν αγνοία τους, οι επαναστάτες του 1821 σήκωσαν την εθνική σκυτάλη που είχε πέσει από τα χέρια των Ελλήνων το 148 π.Χ. στη μάχη της Πύδνας και το 146 π.Χ. στη μάχη της Λευκόπετρας.

Ήρθε ο καιρός να επιλέξουμε ανάμεσα στην ταπεινωτική υπακοή προς τις εντολές του Μωυσή και στη λυτρωτική χαρά της Ελεύθερης Βούλησης να εφαρμόζουμε τα Δελφικά παραγγέλματα. Και να προστεθούν εδώ τα εξής επίκαιρα ερωτήματα: Για ποια και τίνος Ορθοδοξία μάχεται η Ελλάς; Ποια ήταν εκείνη η συμπλεγματική, δύσμορφη και αλήστου μνήμης «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», την οποία σήμερα κάποιοι επικαλούνται και εν τοις πράγμασι νοσταλγούν; Από την άλλη, ποιοι τάχα και με ποιο σκοπό προωθούν το νεόκοπο κατασκεύασμα του Δωδεκαθεϊσμού, μολύνουν την διαχρονικότητα του Οδυσσεϊκού πνεύματος και αντικαθιστούν τα ράσα με τις χλαμύδες;

Όλα αυτά, το καθένα χωριστά και όλα μαζί είναι εθνικά επικίνδυνες ακρότητες. Ήρθε ο καιρός να ξύσουμε τις σκουριές από τα μάρμαρα, που, σε πείσμα του ποιητή, σκουριά πιάνουν και παραπιάνουν.

 

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ Ν’ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΜΕ ότι η εξυγίανση του Ελληνικού Έθνους ξεκινάει από την κατεδάφιση των δογματικών του αρχετύπων, έχει αφετηρία την εξαέρωση των ψεύτικων μύθων του. Ο νέος Ελληνισμός παγιδεύτηκε (από τον σημαντικό, πλην ελλειμματικό Παπαρρηγόπουλο) σ’ ένα τεχνικό, όσο και κακόγουστο κατασκεύασμα που ονομάστηκε πομπωδώς «Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός» για να συγκεράσει από έκτακτη εθνική ανάγκη τα ασυμβίβαστα. Έτσι στραγγαλίστηκε η Παιδεία.

Ουδέποτε υπήρξε Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός! Η «Ελληνορθοδοξία» είναι μύθευμα. Ούτε επί Βυζαντίου, ούτε επί των ημερών μας. Είναι ακατανόητο, αναρωτιέται κανείς, πώς γίνεται και προστάτες των Ελληνικών Γραμμάτων (τους οποίους εορτάζει πανηγυρικά η μαθητιώσα νεολαία μας) είναι στη σύγχρονη Ελλάδα οι Τρεις Ιεράρχες που με λόγο και πράξη απεχθάνονταν και μισούσαν τα Ελληνικά Γράμματα… Πώς να βολέψει μέσα της η νεοελληνική Παιδεία μια τέτοια θλιβερή αντινομία; Ε, δε μπορεί! Και γι’ αυτό σπαράσσεται… Ο ίδιος ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος διακηρύσσει με πάθος ότι Ελληνισμός και Χριστιανισμός είναι δύο εντελώς αντίθετα πράγματα που μάχεται το ένα το άλλο. Γιατί να το αντικρούσουμε εμείς; Γιατί τάχα το αντικρούουν αυτοί που μας φόρεσαν το σκουφί και οι άλλοι που μας φόρεσαν το φέσι, εκείνοι που (αφελώς, δεν μπορεί να πει κανείς κάτι χειρότερο απ’ αυτό) αναζητούσαν μια επείγουσα εθνική ταυτότητα μετά την Βαυαροκρατία κυρίως, για ν’ αφομοιώσουν τα ετερόκλητα στοιχεία του νέου κράτους, άθελά τους να πεις, μας παγίδεψαν δια μακρών σε ένα αντιπνευματικό ιδεολόγημα, όμως δεν θα ήταν τόσο οικτρό, αν δεν είχε γεννήσει μια σχιζοφρενή κρατική οντότητα που ταλανίζει αθεράπευτα τους ατυχείς υπηκόους αυτής της σκοταδιστικής βάρβαρης χώρας, πολίτες, λέει, που όμως «δεν χωράνε στα ρούχα τους», επειδή γρονθοκοπούνται στα σωθικά τους η Ελληνική Φύση (και η Ελευθερία που αποπνέει) με το Παυλιανικό δόγμα που καταστέλλει, εξουδετερώνει και τελικά ευνουχίζει την φιλελεύθερη αυτή εσώτερη Φύση. Ο εμφύλιος πόλεμος δεν σταμάτησε ποτέ στην Ελλάδα. Κι όταν σταμάτησε ο ένοπλος εμφύλιος, άρχισε ο εσωτερικός εμφύλιος, ο σπαραγμός μεταφέρθηκε στο στήθος του καθενός μας κι έγινε ψυχικός σπαραγμός, εκεί διεξάγεται μέχρι και σήμερα. Πώς είναι δυνατόν ΕΜΕΙΣ, οι Έλληνες, να υβρίζουμε ως είδωλα και πάγανα εκείνα τα ιερά κληροδοτήματα που λάμπρυναν και δόξασαν την Ελλάδα στην Οικουμένη, σ’ ολόκληρο τον σύγχρονο κόσμο, στους παλιούς και τους σύγχρονους Φιλέλληνες, παρεμποδίζοντας και ακυρώνοντας έτσι την εμπράγματη κατάθεση του σεβασμού τους; Πώς είναι δυνατόν ν’ αγνοούμε ότι ο αληθινός Έλληνας ΔΕΝ μπορεί να ζήσει χωρίς το πολύτροπο Οδυσσεϊκό του στοιχείο; Πώς είναι δυνατόν να καταπνίγουμε τον Ζορμπά μέσα μας; Το δοκιμάσαμε, πες! Όμως είναι καιρός να το πάρουμε απόφαση ότι εκείνο το κακόγουστο σκουφί απέτυχε… Χριστιανισμός και Κομμουνισμός συναντήθηκαν υπερβατικά και με μια δικέφαλη ελεφαντίαση καθοδήγησαν τον συνδικαλισμό που εξουδετέρωσε την ατομικότητα και (καταργώντας την αρετή της διάκρισης) μετέτρεψε την κοινωνία σε ΜΑΖΑ και χυλό.

 

ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ, ούτε τον κομμουνισμό, ούτε τον συνδικαλισμό, ούτε άλλη κοσμοθεωρία. Δεν πολεμάμε τα πολιτικά κόμματα ή τους ιδαλγούς τους. Δεν έχουμε και δεν καλλιεργούμε κανένα, μα κανένα «αντί». Θ’ αφήσουμε τον πόλεμο αυτό να τον κάνουν οι ίδιοι στον εαυτό τους. Μέχρι στιγμής τα καταφέρνουν περίφημα!

Θα κρατήσουμε όμως την ιστορική διαπίστωση ότι εδώ έγινε από ιδρύσεως ένα παρανοϊκό κράτος που άρχισε σιγά – σιγά να καταβροχθίζει κάθε γιο αυτού του λαού και κάθε κόρη, κάθε μυαλό, να το χωνεύει και να το αφοδεύει αλεσμένο, δυσώδες περίττωμα, μια κρεμοειδή όζουσα οντότητα, που διασώζεται και βρίσκει την ανθρώπινη ιδιότητά της, μόνο αν δραπετεύσει προς άλλη χώρα, ένα νόθο κράτος που γιγαντώθηκε στις μέρες μας κι έγινε αχόρταγο τέρας, ένας Κρόνος που τρώει ζηλόφθονα τα παιδιά του, παράγοντας νέες γενιές, εκατομμύρια αγόρια και κορίτσια, με όνειρο ζωής τον αναξιοκρατικό και λουφαδόρικο διορισμό τους στο Δημόσιο, μια ιδιαίτερη τεχνητή φυλή ανθρώπινων εργαλείων του συστήματος, ένα εκκολαπτήριο άβουλων και άσοφων ψυχών. Κι όταν, όπως ήταν νομοτελειακό, έλειψαν τα εργατικά χέρια, αντί να υποψιαστούμε ότι κάτι δεν πάει καλά, ανοίξαμε τις πύλες για να μπει ανεξέλεγκτα στη χώρα κάθε κυνηγημένο πλάσμα που έψαχνε μια μοίρα στον ήλιο, έτσι δημιουργήσαμε ένα υπεράριθμο «ξυπόλητο τάγμα», έτοιμο να διεκδικήσει τα προνόμιά του, πολύ περισσότερα από εκείνα που η αδύναμη χώρα μας έπρεπε να δώσει στους Μικρασιάτες πρόσφυγες αδελφούς το 1922… Αντί να γκρεμίζουμε εκκλησίες, μπήκαμε στην ανάγκη να χτίζουμε ΚΑΙ τζαμιά… Εδώ, τώρα, μια χώρα που καταρρέει οικονομικά και κοινωνικά τι μπορεί να προσφέρει σ’ αυτό το λεφούσι, το οποίο (βλέποντας «μακριά») σπρώχνει δολίως προς τα μέρη μας ο ανατολικός μας γείτονας; Το 2009 γεννήθηκαν στη χώρα 120.000 παιδιά. Το 2010 γεννήθηκαν μόνο 85.000 παιδιά. Άγνωστο πόσα απ’ αυτά είναι παιδιά αλλοδαπών. Ίσως είναι τα περισσότερα… Είναι ή δεν είναι γενοκτονία; Είναι ή δεν είναι μια νέα πληθυσμιακή εκκαθάριση του Ελληνικού τοπίου;

Κάποια ώρα, το 2010, το 2011, συνειδητοποιήσαμε όλοι ότι χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια μας, ότι διαβιούμε πάνω σε κινούμενη άμμο. Τα ξένα ΜΜΕ μας διέσυραν ενώπιον της Οικουμένης, εικόνα που ακόμα κι αν αφυπνιζόμασταν αύριο, θα χρειάζονταν εκατό χρόνια θυσιών και πνευματικών αγώνων για ν’ ανακτήσουμε την εκτίμηση και τον σεβασμό των λαών…

 

ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ επειγόντως πρακτικοί. Ας πάρουμε αποφάσεις. Προτού η χώρα καταποντιστεί στον ωκεανό της Ιστορίας.

 

ΕΠΕΙΓΟΝ ΜΕΛΗΜΑ ΜΑΣ η ανόρθωση της Οικονομίας. Που περνάει από την αποφόρτιση του Δημόσιου Τομέα και την άρση της μονιμότητας των Δημοσίων Υπαλλήλων, ο αριθμός των οποίων – για να δείχνει τον δρόμο σε όλους – θα είναι αναλογικά μικρότερος απ’ όλες τις χώρες του κόσμου. Κυρίως όμως περνάει από την απενοχοποίηση, την αθώωση, την αναγωγή σε αρετή του επιχειρείν, ώστε η παραγωγή αγαθών και τροφίμων, το εμπόριο, η ναυτιλία και οι επιχειρήσεις γενικά να επανέλθουν στο επίκεντρο της εθνικής μας ζωής, στο εσωτερικό και το εξωτερικό, διότι είναι θεμελιώδεις αρετές (όχι αυτού εδώ του λαού, σ’ αυτό το κράτος, αλλά) του Έθνους, είναι ταυτοποιητικό γνώρισμα των Ελλήνων της Διασποράς, των Ελλήνων που διαπρέπουν μόλις βγουν από τα σύνορα αυτού του μίζερου κρατικού μορφώματος, όπου κι αν πάνε, ακόμα και στο πρωτόγονο κέντρο της Αφρικής να πάνε, μεγαλουργούν. Εκτός από δω… Εδώ «θάβονται»… Θάβονται ζωντανοί. Μετατρέπονται σε ζόμπι. Αρκετή ζημιά προκάλεσαν στον Ελληνισμό και δη από κοινού, σε άτυπη μεν, αγαστή δε συνεργασία, η χριστιανική και η αριστερή ρητορεία, για να μην πούμε η πνευματική βία.

Όμως για να γίνει αυτό το αναγκαιότερο όλων των άλλων βήμα, προαπαιτείται σύγκληση Εθνοσυνέλευσης και νέο Σύνταγμα, για το οποίο θα εργαστούν πατριωτικά οι εξέχοντες Έλληνες του εσωτερικού και του εξωτερικού, ώστε (δύο περίπου αιώνες μετά την αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού) ν’ αποχτήσει επιτέλους η χώρα την αληθινή Ελευθερία της, να πάψει να βαυκαλίζεται με ψεύτικα ιδεολογήματα και ψευδαισθήσεις.

 

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ για το μέλλον των παιδιών μας, αν δεν θεραπεύσουμε τη χαίνουσα πληγή που λέγεται ΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ, αν δεν υπερβούμε τους πολυποίκιλους διαχωρισμούς που εγκατέστησαν στα μυαλά μας τα πολιτικά κόμματα, όχι μόνο της λεγόμενης «Μεταπολίτευσης», αλλά ολόκληρης της νεοελληνικής Ιστορίας, από ιδρύσεως, δεν θα δούμε «Θεού πρόσωπο», αν δεν καταργήσουμε στην πράξη τις κατασταλτικές αυτές ετικέτες, αν (όπως ο Μέγας Αλέξανδρος τον Γόρδιο Δεσμό) δεν λύσουμε ή, μάλλον, δεν κόψουμε αυτούς τους ψυχολογικούς κόμπους, αν δεν εξουδετερώσουμε τον πιθηκισμό, τον μαϊμουδισμό της νεοελληνικής κουλτούρας. Είναι καιρός ν’ αποφορτίσουμε και τελικά να υπερβούμε τις θρεπτικές μέχρι σήμερα έννοιες «δεξιά», «ακροδεξιά», «αριστερά», «ακροαριστερά», «κεντροδεξιά», «κεντροαριστερά», «φιλελευθερισμός», «σοσιαλισμός», «κομμουνισμός», «αντικομμουνισμός», «εθνικοφροσύνη». Μπορούμε ν’ αντικαταστήσουμε τον Φιλελευθερισμό, ας πούμε, με το Δελφικό «πλουτείν δικαίως». Διότι περιέχει ταυτόχρονα το επιχειρείν, την αξιοκρατία, την εντιμότητα, το μέτρο, το όριο, την διάκριση ανάμεσα στον άξιο και τον ανάξιο, ταυτόχρονα όμως την δικαιοσύνη και τη μεγαθυμία. Μπορούμε ν’ αντικαταστήσουμε όλα τα τρέχοντα οικονομικά δόγματα με την ιδεολογία του νοικοκύρη που, όταν καεί το σπίτι του, δεν χρειάζεται να είναι δεξιός ή σοσιαλιστής ή αριστερός για να το ξαναχτίσει. Μπορούμε να τ’ αντικαταστήσουμε με το Ελληνικό Πνεύμα των προγόνων μας, με την (Ελληνογενή άλλωστε) σύγχρονη πολιτική σκέψη των Δυτικών κοινωνιών, η οποία έχει λύσει τα προβλήματα αυτά προβάλλοντας τον ρεαλισμό της Επιστήμης και την ορθοκρισία της αστράτευτης Φιλοσοφίας, της αστράτευτης Λογοτεχνίας, της αστράτευτης Τέχνης, μπορούμε να το κάνουμε αυτό με την πολιτική προσδοκία να εκπαιδευτεί αλλιώς ο λαός και να στρέψει τη ροή της σκέψης του σε άλλη κατεύθυνση, δημιουργική αυτή τη φορά, γιατί θα συμβεί επιτέλους η επανελλήνιση του κράτους και της κοινωνίας.

 

ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ είναι φατρίες, είναι φυλές, οι αρχηγοί τους είναι φύλαρχοι. Τι σχέση έχει αυτό με τη Δημοκρατία; Και, αν έχει, προς τι η υπεράσπιση αυτής της Δημοκρατίας;

Η απαλλαγή της χώρας από τον επάρατο κομματισμό δεν μπορεί να γίνει δια Νόμου, θα ήταν πραξικοπηματική λογική, μπορεί όμως να γίνει με μια δυνητική διάταξη στο νέο Σύνταγμα, μια Πολιτειακή μεταβολή, σύμφωνα με την οποία οι 325 σήμερα «Καλλικρατικοί» Δήμοι θα μειωθούν σε 300, όσοι και οι βουλευτές. Δεν είναι οι βουλευτές που πρέπει να μειωθούν, αλλά οι μισθοί και τα προνόμιά τους.

Κάθε Δήμος, εκτός από τον Δήμαρχό του, με εκλογικό σύστημα την απλή αναλογική, εκλέγει στην ίδια εκλογική διαδικασία και τον (ένα) βουλευτή του, εκπρόσωπό του στο κοινοβούλιο, για ισόχρονη θητεία, εκτός εάν υπάρξει εθνικός λόγος για έκτακτες βουλευτικές εκλογές, η κυβέρνηση όμως που απορρέει από αυτές, πάει μέχρι την καθορισμένη εκ των προτέρων ημερομηνία. Κάθε κόμμα «κατεβάζει» τον συνδυασμό του στον Δήμο. Την θέση του ενός βουλευτή διεκδικούν ταυτόχρονα (εκτός από τα πολιτικά κόμματα) οποιοσδήποτε ανεξάρτητος Δημότης, ο οποίος δεν είναι υποχρεωμένος να «κατεβάζει» συνδυασμό, είναι όμως υποχρεωμένος να υποβάλλει φάκελο 300 υπογραφών από πολίτες που τον προτείνουν. Στη Βουλή, οι μεν υποψήφιοι των κομμάτων που εκλέχτηκαν, συγκροτούν την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος και λειτουργούν όπως λειτουργούν σήμερα, οι δε ανεξάρτητοι πολίτες που εκλέχτηκαν στον Δήμο τους, συγκροτούν αμέσως Κοινοβουλευτική Ομάδα Ανεξάρτητων (δηλαδή αυθύπαρκτων και αυτόβουλων) Βουλευτών, εκλέγουν αμέσως αρχηγό, η Κοινοβουλευτική αυτή Ομάδα αναγνωρίζεται ως κόμμα από τον κανονισμό της Βουλής, ώστε, αν αποφασίσει ο λαός να δώσει πλειοψηφία εδρών στους ανεξάρτητους βουλευτές ή αν χρειαστεί Κυβερνητική συμμαχία των πολιτικών δυνάμεων της Βουλής, να μπορεί ο εκλεγμένος από την Κοινοβουλευτική Ομάδα αρχηγός των όντως ανεξάρτητων να λάβει εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης ή να συμμετέχει σ’ αυτήν. Η διάρκεια ζωής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Ανεξάρτητων Βουλευτών είναι ίδια με της τρέχουσας Βουλής. Έτσι, εκτός των άλλων, παύουν και οι κομματικές επετηρίδες, διαλύεται η «κληρονομική Δημοκρατία», διασπάται και καταλύεται η οικογενειοκρατία που ταλάνισε την Ελλάδα, οι βουλευτές δεν είναι πλέον προεπιλογές του αρχηγού, αλλά γνήσιες επιλογές του λαού, απελευθερώνεται ο πολιτικός λόγος και η πολιτική πρακτική, στην προέκταση δε αυτού του γεγονότος θ’ απελευθερωθούν η μουσική και η λογοτεχνία για να δώσουν ένα νέο άκουσμα, ένα νέο ανάγνωσμα

Αυτός άλλωστε είναι ο απλούστερος τρόπος για ν’ αποχτήσουν οι βουλευτές θεσμική δυνατότητα, ώστε να ψηφίζουν «κατά συνείδηση» και να μην είναι αιχμάλωτοι της επάρατης επίσης κομματικής γραμμής που εκπορεύεται άνωθεν, τις οίδε πόθεν…

Μέχρι να εφαρμοστεί αυτή η Πολιτειακή Φιλοσοφία, είναι αυτονόητο ότι σεβόμαστε απολύτως και αναντίρρητα την ισχύουσα.

 

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 12ετή βουλευτική θητεία δεν έχει δικαίωμα να πάρει νέο αιρετό αξίωμα, μπορεί όμως να θέσει υποψηφιότητα ή να κληθεί για να συμμετέχει στη Γερουσία. Η Γερουσία είναι πολιτικό συμβουλευτικό σώμα, ανάλογο της Ακαδημίας Επιστημών, αποτελείται από 300 Γερουσιαστές (όσοι και οι βουλευτές) και (με την αξιοποίηση της πολιτικής πείρας που αποχτήθηκε) έχει ως αποστολή την παραγωγή μόνιμης και σταθερής εθνικής πολιτικής και στρατηγικής, είναι μια δεξαμενή πολιτικής σκέψης, την οποία πολιτική σκέψη προτείνει στην Κυβέρνηση και τη Βουλή. Το πρώτο σώμα της Γερουσίας θα συγκροτηθεί από πρώην εξέχοντες πολιτικούς και θα εκλεγεί από τη Βουλή. Στη συνέχεια όμως η Γερουσία θα εκλέγει τα μέλη της η ίδια κάθε φορά που ένα μέλος της αποδημεί. Η κοινωνία που δεν αξιοποιεί την σωρευμένη πολιτική της σοφία και δεν εξασφαλίζει την ομαλή συνέχεια του παλιού προς το νέο, είναι ανάπηρη. Είναι εθνική αναπηρία να οδηγούνται στο περιθώριο πρώην πρωθυπουργοί και πρώην υπουργοί, η πείρα και η γνώση των οποίων, προφανώς και η διάθεση για επανόρθωση των λαθών τους, είναι πολύτιμα στοιχεία της δημόσιας και της εθνικής ζωής. Και μην σκεφτεί κανείς ότι θα είναι κάποια υπέρογκη δαπάνη για την Δημοκρατία. Οι Γερουσιαστές θα αμείβονται για την εργασία τους με τον μισθό του Δημοσίου Υπαλλήλου. Για την θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας έχει δικαίωμα υποψηφιότητας ή μπορεί να κληθεί μόνο μέλος της Γερουσίας. Όμως ο πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται απευθείας από το λαό.

 

ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ Έλληνες να υιοθετούμε θεωρίες συνωμοσίας. Οι «κακοί ξένοι» που διαρκώς συνωμοτούν εναντίον του εκλεκτού λαού των Ελλήνων… Είναι σα να λέμε ότι: Αν δεν ήταν αυτοί οι κακοί ξένοι να συνωμοτούν εναντίον του Ελληνισμού, εμείς, η άθλια αυτή Ελλάδα της «Μεταπολίτευσης», θα μεγαλουργούσαμε… Είναι σα να λέμε, ότι έπρεπε να μείνουν οι μισθοί και οι συντάξεις στο ίδιο επίπεδο των προηγούμενων ετών, αδιαφορώντας για τον δανεισμό δισεκατομμυρίων που έπρεπε να κάνει ετησίως η χώρα και δεν μπορούσε πλέον…

Θα θυμίσουμε ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις, παρά την απογοήτευσή τους το 1821, όταν είδαν ότι οι αντιμαχόμενοι επαναστάτες δεν είχαν καμία σχέση με τους αρχαίους Έλληνες που λάτρευαν και θεωρούσαν πνευματικούς τους πατέρες, παρά την κρυάδα από τον πρώτο εμφύλιο σπαραγμό του 1822 που έγινε για το ποιος ήρωας του αγώνα θα τσεπώσει το πρώτο δάνειο, παρά την οικτρή απογοήτευσή τους, οι «ξένοι» δεν άφησαν τον Ιμπραήμ να ολοκληρώσει το έργο του και με τη ναυμαχία του Ναβαρίνου το 1827, έσωσαν την έσχατη ώρα την Ελληνική Επανάσταση. Η Ελλάδα σήμερα θα ήταν Τουρκία, αν δεν το είχαν κάνει αυτό οι «ξένοι». Το ίδιο έγινε πάλι το 1897. Χωρίς την επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων, η Ελλάδα, ως αποτέλεσμα ελαφρόμυαλων πολιτικών και τότε, θα είχε υποταχθεί στην Τουρκία για μιαν ακόμα φορά. Σήμερα δεν θα μιλούσε κανείς μας Ελληνικά.

Δεν έχουμε δικαίωμα να τα ξεχνάμε αυτά. Ας είμαστε λοιπόν ευγνώμονες ή, εν πάση περιπτώσει, ας μην είμαστε αφοριστικοί με τους ξένους. Και ας δούμε τις συνάψεις των επαχθών δανείων του κράτους μας με καθαρά οικονομικούς όρους, όρους του δεδομένου Συστήματος, ας δούμε τις διαχρονικές μας χρεοκοπίες ως αποτέλεσμα της δικής μας αβελτηρίας. Οι «σκοτεινές δυνάμεις που κυβερνούν τον κόσμο», αν όντως συνωμοτούν κατά του Ελληνισμού, ελάχιστα ενδιαφέρονται γι’ αυτό το άθλιο κρατίδιο, το οποίο έτσι κι αλλιώς το είχαν στο τσεπάκι τους από ιδρύσεως… Ενδιαφέρονται για το Πνεύμα αυτού του τόπου, όχι για τους κατοίκους του, όχι για τον ανύπαρκτο πλούτο του. Και άλλοι μεν ενδιαφέρονται με τον ίδιο τρόπο που ήθελαν κάποτε αυτόν τον τόπο οι Πέρσες, άλλοι δε ενδιαφέρονται με τον ίδιο τρόπο που σέβονταν τον τόπο αυτό οι Ρωμαίοι. Γιατί λοιπόν να συνωμοτούν εναντίον μας, γιατί να κάνουν τόσο κόπο ν’ ασχολούνται με ακαλλιέργητους και ανειδίκευτους ανθρώπους, που όλοι κι όλοι δεν κάνουν ένα λόχο, που όλο κι όλο το ποσοστό που κατέχουν στην Ευρωπαϊκή Οικονομία, είναι μόλις 2%; Άλλη δουλειά δεν είχαν…

Ο Ελληνισμός και οι αληθινοί Έλληνες, αυτοί στους οποίους αναφέρεται ο Περικλής Γιαννόπουλος, δεν έχουν σχέση με το προτεκτοράτο που λέγεται «Ελλάς». Είναι μια λεπτοφυής διάκριση αυτό, σημαντική όμως για την ευκρίνεια των εννοιών. Έλληνες είναι αυτοί που ζουν Ελληνικά, ακόμα κι αν είναι πολίτες οιουδήποτε κράτους, ακόμα και όταν δεν μιλούν καν την Ελληνική γλώσσα, οι αληθινοί Έλληνες είναι κοσμοπολίτες.

Αναζητώντας ή περιμένοντας τους ταγούς θα πρέπει να ξέρουμε από την αρχή ότι πολιτικοί δεν γίνονται εκείνοι που θέλουν να σώσουν την ψυχή τους και να πάνε στον παράδεισο, αλλά εκείνοι που θέλουν να υπηρετήσουν την Συλλογική Ψυχή, ακόμα κι αν είναι να πάνε στην κόλαση. Το ψέμα λοιπόν στην πολιτική δεν είναι ανήθικο, διότι, όταν είναι αναγκαίο για το έθνος και τις υποθέσεις του, δεν υπηρετεί το Άτομο, αλλά το Σύνολο, υπάρχει το «άγιο ψέμα» κι ας λέγεται το αντίθετο.

 

Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ από την ταπεινωτική δουλεία του χρέους περνάει, κατά πρώτον, από τον καυτηριασμό του ανεξέλεγκτου σήμερα ετήσιου ελλείμματος. Η χώρα πλέον πρέπει να δαπανά, όσα εισπράττει, ούτε ένα ευρώ παραπάνω, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για μισθούς και συντάξεις. Δεν είναι δυνατόν να εκτρέφουμε στρατιές τρωκτικών, αργόμισθων και κηφήνων, αλλά φιλότιμους και δημιουργικούς εργαζόμενους που αξίζουν τον μισθό τους, ο οποίος πρέπει ν’ αγγίζει τουλάχιστον τον μέσο όρο των Ευρωπαϊκών χωρών. Είναι στρατηγική επιλογή. Είναι εθνική επιλογή αυτό. Θα κατοχυρωθεί συνταγματικά.

 

ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΛΑΟΠΡΟΒΛΗΤΗΣ κυβέρνησης που οραματιζόμαστε, είναι ένα φιλόδοξο εικοσαετές πρόγραμμα γεωργικής, κτηνοτροφικής και ιχθυοκαλλιεργητικής ανάπτυξης πολλαπλών εφαρμογών. Ούτε μία σπιθαμή Ελληνικής αγροτικής γης (ιδιωτικής, δημόσιας και εκκλησιαστικής) δεν θα μείνει ακαλλιέργητη. Γίνεται διάταξη του Συντάγματος η αρχή του Γεωργίου Γεμιστού ή Πλήθωνος που, προφητικά, δέκα περίπου χρόνια πριν την άλωση της Πόλης, έλεγε: «Η γεωργική γη ανήκει σε όσους τη δουλεύουν για όσο τη δουλεύουν». Ανάλογη διάταξη υπάρχει στο σύγχρονο Ολλανδικό Σύνταγμα. Πρέπει να σταματήσει επειγόντως η κατάτμηση (άρα και η ακύρωση) του (ούτως ή άλλως μικρού) γεωργικού κλήρου εξ αιτίας του ισχύοντος Κληρονομικού Δικαίου.

Γύρω από την πρωτογένεια αυτής της δράσης, θα οικοδομηθεί η μεταποίηση, ο δευτερογενής τομέας, που με τη σειρά του θα δώσει ανυπολόγιστες σήμερα θέσεις εργασίας στα εκατοντάδες υποστηρικτικά επαγγέλματα που απαιτούν τεχνική και πανεπιστημιακή μόρφωση. Ακόμα και η ανακατανομή του πληθυσμού, η αναγκαία μετακίνησή του από τα αστικά κέντρα στις κωμοπόλεις και τα χωριά, η αποκέντρωση δηλαδή, θα αιμοδοτήσει εκ νέου την οικοδομή και τις 25 τόσες δεκάδες υποστηρικτικά επαγγέλματά της. Η ανοικοδόμηση της χώρας (και δη με νέα αρχιτεκτονικά και πολεοδομικά ζητούμενα, με αναβίωση του πνεύματος του Τσίλερ στα Δημόσια κτήρια) συνδέεται άμεσα ή έμμεσα με την οργάνωση της πρωτογενούς παραγωγής, αλλά και με την άμεση επανεκκίνηση της Οικονομίας. Οι πρωτεύουσες των Δήμων μπορούν να σχεδιάσουν το Ολοκληρωμένο Διοικητικό τους Κέντρο και την Τοπική Αγορά. Η καταπολέμηση και τελικά η απάλειψη της ανεργίας δεν είναι ανέφικτη, απαιτεί όμως την διάρρηξη των οικονομικών δογμάτων που ισχύουν σήμερα.

Οι Αγροτικοί Συνεταιρισμοί μετατρέπονται σε Ανώνυμες Εταιρείες και λειτουργούν όπως ακριβώς και οι Εμπορικές Εταιρείες. Ενισχύονται και προβάλλονται με κάθε τρόπο οι πρωτοβουλίες για διάσωση ντόπιων σπόρων ή πρωτοβουλίες που διασώζουν ντόπιες ράτσες οικόσιτων ζώων. Η δράση αυτή αποτελεί το άλφα και το ωμέγα της γεωργικής και της κτηνοτροφικής παραγωγής της χώρας μελλοντικά. Η αυτάρκεια σε τρόφιμα δεν είναι μόνο θέμα διατροφής του λαού, δεν είναι μόνο θέμα εξαγωγών και συναλλάγματος, είναι και θέμα ΕΘΝΙΚΗΣ ασφάλειας.

 

ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΓΕΝΝΑΙΑ ΣΤΡΟΦΗ στην προσέγγιση στρατηγικών θεμάτων. Ενδεικτικά: 1). Η λιτότητα, ως «αντίπαλον δέος» της κατανάλωσης, είναι αρετή, δεν είναι δεινό. 2). Ο πολιτισμός ανθίζει στο άστυ από το εμπόριο και το επιχειρείν, ενώ εξαλείφεται σε καθεστώς κρατισμού. 3). Η κινητοποίηση του απόδημου Ελληνισμού και η ζωντανή εμπράγματη σύνδεσή του με την πατρίδα υπηρετούν την εθνική υπόθεση. 4). Να επανέλθει στο προσκήνιο η παλιά πρόταση Κωνσταντίνου Καραμανλή για μονιμοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ολυμπία, προσθέτοντας σε αυτό και την εξάγνισή τους. 5). Κάθε μορφής δυνατή σύνδεση και αξιοποίηση όλων των αρχαιολογικών χώρων της χώρας για να γίνουν τόποι επίσκεψης και συνάντησης των Φιλελλήνων απ’ όλο τον κόσμο. 6). Ίδρυση «Πανελληνικής Ακαδημίας» για την μεταπτυχιακή εκπαίδευση Ελλήνων και Φιλελλήνων στα Γράμματα και τις Τέχνες. 7). Η πρώτη ναυτιλιακή δύναμη του κόσμου οφείλει να διαθέτει τα μεγαλύτερα και τα καλύτερα ναυπηγεία. 8). Η Ελλάδα του Ευρώ δεν μπορεί να παράγει ποσοτικά (άρα φθηνά) τρόφιμα για τους πολλούς, μπορεί να παράγει μόνο ποιοτικά (άρα ακριβά) τρόφιμα για τους λίγους. 9). Απαιτείται η ίδρυση «Τράπεζας Μικρών» για την χρηματοδότηση υποδομής ατομικών ή οικογενειακών επιχειρήσεων παντός αντικειμένου με ανώτερο ποσό χαμηλότοκου δανεισμού τις 20.000 ευρώ. Ο Στιβ Τζομπς έφτιαξε μια αυτοκρατορία ιδρύοντας μοναχικά την «apple» στο γκαράζ του πατέρα του. 10). Η ιερή αρχή της Αστικής Επανάστασης του 1897 περί της ιδιοκτησίας είναι ανίερη πλέον και προτάσσει την επείγουσα ανάγκη ν’ αναθεωρηθεί καταλυτικά. 11). Ίδρυση Πανεπιστημίου Πρακτικών Τεχνών, πλήρη τμήματα του οποίου θα λειτουργούν σε κάθε Δήμο, για να φοιτούν επί τριετία οι απόφοιτοι του τριτάξιου Γυμνασίου και ν’ αποχτούν παραδοσιακή και σύγχρονη γνώση για κάθε πρακτικό επάγγελμα που χρειάζεται η Αγορά. 12). Πανεπιστημιουπόλεις θεμελιωμένες στα ξένα πρότυπα, κατάργηση αυτής της αντιαντίληψης για δημιουργία πανεπιστημιακών σχολών και τμημάτων στις πόλεις ανά την Ελλάδα για να ενοικιάζει ο κόσμος τα σπίτια του στους φοιτητές και να έχουν δουλειά οι καφετέριες…

 

Για την κατοχύρωση της ελευθεροτυπίας και του δημόσιου ελέγχου της εξουσίας, για την αληθινή και ουσιαστική ανεξαρτησία των Μέσων Ενημέρωσης, που τώρα έχουν μετατραπεί σε βραχίονες του πλέγματος εξουσίας, για την απεμπλοκή τους από την πολιτική εξουσία, καταργείται κάθε είδους άμεση ή έμμεση επιδότηση του έντυπου και του ηλεκτρονικού Τύπου από το Δημόσιο Ταμείο. Ο Κεντρικός και ο Τοπικός Τύπος λειτουργεί αποκλειστικά με πόρους που προέρχονται από τον αναγνώστη, τον θεατή, τον ακροατή και την Εμπορική Διαφημιστική Αγορά. Για ν’ αντιμετωπιστεί πλήρως το πρόβλημα της διαπλοκής, ιδιοκτήτης Μέσου Ενημέρωσης και Επικοινωνίας δε μπορεί να είναι παρά μόνο δημοσιογράφος που ασκεί αποκλειστικά αυτό το επάγγελμα ή Εταιρεία δημοσιογράφων, τεχνικών και διαφημιστών, κανένας από τους οποίους δεν ασκεί άλλη παράλληλη εργασία. Οι ιδιότητες του δημοσιογράφου και του στελέχους σε Γραφείο Τύπου πολιτικού ή οποιουδήποτε Δημόσιου και Ιδιωτικού Οργανισμού ή Εμπορικής Εταιρείας είναι ασύμβατες.

 

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΙΑΘΕΤΕΙ βαθιά ερείσματα στο λαό, τα οποία είναι απολύτως σεβαστά. Έχει όμως την πνευματική υποχρέωση να περιοριστεί στα του οίκου της. Να γίνει πλήρης και ουσιαστικός διαχωρισμός της από το κράτος. Η Εκκλησία θα περιοριστεί στα θρησκευτικά της καθήκοντα. Η ανάμιξή της στην πολιτική είναι ανεπίτρεπτη. Το χτύπημα της καμπάνας και η μετάδοση της θείας λειτουργίας από τα μεγάφωνα αποτελούν αδιάκριτη συμπεριφορά, συμβολίζει την κυριαρχία της έναντι άλλων θρησκειών, κυρίως όμως έναντι της ελεύθερης επιλογής των Ελλήνων πολιτών να είναι άθρησκοι. Η ορκωμοσία όμως της κεντρικής και της αυτοδιοικητικής εξουσίας στο όνομα της Αγίας Τριάδος αποτελεί δήλωση πνευματικής υποταγής του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Αυτό είναι μεσαιωνικό στοιχείο και ήρθε ο καιρός να εκλείψει.

 

ΛΑΪΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, γραπτή και προφορική, δε μπορεί να είναι το φέσι, το τσαρούχι, η φουστανέλα και το κλαρίνο, ούτε τα ευτελή δημώδη άσματα που αλλοίωσαν κάθε προσέγγιση του χρονικού βάθους του Ελληνικού λαού. Δεν είναι τ’ ανατολίτικα ή τα πατριαρχικά γνωρίσματα του οικογενειακού και του κληρονομικού νεοελληνικού Δικαίου. Λαϊκή Παράδοση είναι το σύνολο των διαχρονικών εθνικών πολιτισμικών κληροδοτημάτων που φτάνουν ως εμάς από την απώτερη και από την απώτατη αρχαιότητα, όχι μόνο από τον τελευταίο αιώνα. Η Λαϊκή Παράδοση οφείλει ν’ απαλλαχτεί από τις αμέτρητες σκουριές που επικάθησαν στα μάρμαρά της, νομιμοποιήθηκαν αυθαίρετα σε μια πλαστή συνείδηση του λαού και δημιούργησαν πραξικοπηματικά Εθιμικό Δίκαιο. Οι πολιτιστικοί σύλλογοι της χώρας οφείλουν ν’ αναθεωρήσουν τον σκοπό τους και να επαναπροσδιορίσουν τη λειτουργία τους.

 

Η ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ έστω έναν συνεργάσιμο συνομιλητή στα σύνορά της, έχει ζωτική ανάγκη ισχυρούς τοπικούς και υπερπόντιους συμμάχους και δη σε διαχρονική βάση. Η ανερχόμενη υπερδύναμη της Κίνας δίνει στην Ελλάδα μια πλεονεκτική δυνατότητα συνεργασίας στις Τέχνες και τα γράμματα, με ακαταμάχητο κοινό τους σημείο την παλαιότητα των δύο πολιτισμών. Στον σύγχρονο κόσμο μας κοινό σημείο επίσης είναι το εμπόριο και η ανταλλαγή αγαθών, δε μπορεί όμως να είναι η γεωπολιτική και η στρατιωτική εκδοχή ενός σύγχρονου θεωρήματος, επομένως από την συμμαχία αυτή λείπει το στοιχείο της πληρότητας που η χώρα χρειάζεται στρατηγικά.

Τοπικά λοιπόν και προς ανατολάς, μπορούμε να έχουμε συμμάχους μόνο την Κύπρο και το Ισραήλ. Δυτικά, την Ιταλία. Βόρεια, δυστυχώς, κανέναν. Μπορούμε να έχουμε μόνο συνεργασίες, αλλά, προς το παρόν, συμμαχίες όχι. Μακάρι αυτό να ήταν αλλιώς και πρέπει να εργαστούμε για την αλλαγή αυτού του τοπίου. Νότια, δεν γνωρίζουμε αυτή την ώρα, το τοπίο είναι θολό.

Η Ευρώπη είναι το πολιτικό και το πολιτισμικό μας γήπεδο, ενώ οι ΗΠΑ αποτελούν παραδοσιακά τη μεγάλη χώρα του Δυτικού κόσμου για την οποία δεν δικαιολογείται στην Ελλάδα ο υφέρπων αντιαμερικανισμός. Τρεις χιλιάδες Έλληνες σταδιοδρομούν ως καθηγητές Πανεπιστημίου στις Η.Π.Α., η ομογένεια εκεί αριθμεί μερικά εκατομμύρια Ελλήνων που διαθέτουν τραπεζικές καταθέσεις 4,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Είναι το ισχυρότερο «λόμπι» στον κόσμο και αυτό το συμπλεγματικό χριστιανοαριστεροδέξιο κρατίδιο, εδώ, αφήνει αυτή την ΙΣΧΥ αναξιοποίητη. Πώς είναι δυνατόν εμείς, στην Ελλάδα, να καλλιεργούμε οποιοδήποτε «αντί», κυρίως όμως αυτό το αψυχολόγητο «αντί» εναντίον μιας μεγάλης χώρας που φιλοξενεί το δυναμικότερο κομμάτι του Ελληνικού έθνους; Τι διχαστικό σύμπλεγμα είναι αυτό; Προς τι τάχα ένας τέτοιος «αυτοκτονικός ιδεασμός»; Πώς είναι δυνατόν να υψώνουμε ως εθνική την Βυζαντινή αρετή (αδερφάκι του αντιαμερικανισμού) την ψυχωτική αντιδυτική Χριστιανική Ορθοδοξία;

 

ΟΥΤΕ Ο ΥΦΕΡΠΩΝ επίσης αντιεβραϊσμός δικαιολογείται στους Έλληνες, διότι απορρέει από την ασυνείδητη αντίληψη ότι «οι Εβραίοι σταύρωσαν το Χριστό». Δεν ανήκει στους Έλληνες αυτό το αιώνιο μίσος. Είναι ανεπίτρεπτο φιλοσοφικά και ιστορικά, δε μπορεί «να σέρνεται» επί αιώνες τώρα στα σωθικά μας αυτό το μολυσματικό αίσθημα, σα να επρόκειτο για κάποια μυστικιστική διαπάλη. Είναι μια πρωτόγονη και ιστορικά αφελής ψυχολογική στάση του Ελληνικού λαού εναντίον του Εβραϊκού. Είναι χαρακτηριστικό ότι τόσο έντονη απέχθεια δεν τρέφουμε ούτε καν εναντίον των Τούρκων. Και τα δύο αυτά αισθήματα (υπέρ των Τούρκων το ένα, εναντίον των Εβραίων το άλλο) αποτελούν δίδυμο αντίλαλο και υποδόρια εφαρμογή του «ιστορικού συμβιβασμού» της Εκκλησίας με τους ανατολίτες κατακτητές του Βυζαντίου, της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία (αρνούμενη στρατιωτική βοήθεια από τη Δύση) συνθηκολόγησε με το Τούρκικο φέσι για να μη χρωστάει στην παπική τιάρα. Η θρησκευτική όμως μυθολογία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είχε ενοχοποιήσει τους Εβραίους ως δολοφόνους του Χριστού πολύ νωρίτερα, το 325 μ.Χ., όταν ο Κωνσταντίνος χρειαζόταν ένα συνεκτικό υπερβατικό μύθο για τον πολυεθνικό στρατό του. Το ζήτημα είναι ότι το νέο Ελληνικό κράτος μετέφερε άκριτα τους μύθους αυτούς και τους μεταλαμπάδευσε υποσυνείδητα (μέσω της Παιδείας πάντα) στη νεοελληνική κοινωνία.

Οι Έλληνες και οι Εβραίοι είναι δύο πανάρχαιοι λαοί, η παλαιότητα των οποίων υπαγορεύει συνεργασία και όχι εχθρότητα. Την επιλογή αυτή υπαγορεύει η ιστορική διαπίστωση ότι οι δύο λαοί αποτελούν ένα Οικουμενικό δίπολο, γεγονός που τους αναγορεύει σε κορυφαίο και βεβαίως παγκόσμιο σημείο ιδεολογικής αναφοράς. Από τη μια, πρέπει ο Ελληνισμός ν’ απαλλαχτεί από τον παλαιόθεν στερεοποιημένο Εβραϊκής καταγωγής πατριαρχισμό που με τη μεταλλαγμένη μορφή ενός αφύσικου για τους Έλληνες ηθικισμού εισχώρησε στην κρατική Ελληνική Παιδεία μέσω της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, διείσδυσε μετά στην Ελληνική θεώρηση και την αλλοίωσε. Από την άλλη, παράλληλα, πρέπει να γίνει μία νέα ανάγνωση της συνύπαρξης και της δυναμικής συνεργασίας των δύο αρχαίων αυτών λαών, οι οποίοι διαπερνούν μέσω πολιτισμικών διαύλων και διαποτίζουν με την αρχετυπική παρουσία τους όλα σχεδόν τα σύγχρονα κράτη. Στη διάρκεια της μακραίωνης ιστορίας τους ήταν φυσικό τα δύο έθνη να συγκρουστούν, ήταν αναπόφευκτο να έχει πληγώσει διαχρονικά το ένα το άλλο, συνεπώς είναι αναγκαίο ν’ αλληλοκατανοηθούν σήμερα και να συνεργαστούν κατά μήκος και κατά πλάτος του πλανήτη, το οξυγόνο του οποίου από κοινού αναπνέουν.

 

ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ που η χώρα χρειάζεται πολιτικές και στρατιωτικές συμμαχίες τοπικά, Ευρωπαϊκά και υπερπόντια, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς χρειάζεται και τα Σύμβολά της. Έχουν την ίδια ισχύ, μπορεί και μεγαλύτερη από μια στρατιωτική συμμαχία. Ποια είναι όμως τα Σύμβολά μας; Ποια είναι τα πρότυπα της Ελληνικής νεολαίας; Ποια είναι τα ιερά και τα όσιά μας; Ποια είναι τα διαχρονικά σημεία της καθημερινής αναφοράς μας; Υπάρχει αντίρρηση και ποια, τίνος, υπάρχει τάχα αντίσταση στην επιταγή της Ιστορίας να βρει τα αρχετυπικά του σύμβολα ο Ελληνισμός;

Η ανάσταση του Ελληνικού λαού ήταν πνευματική ηδονή το 1821 και παραμένει προσδοκία της Οικουμένης.

Δική μας… πότε ΘΑ γίνει;

 

ΟΙ ΓΕΝΙΚΕΣ ΑΥΤΕΣ ΑΡΧΕΣ δεν είναι παρά μία (ανάμεσα σε άλλες ίσως) αφετηρία ενδεικτικών σκέψεων και πολιτικών προβληματισμών, ώστε να γίνει ο εναρκτήριος εγκλιματισμός του πολίτη που αναζητά το βήμα του προς την κατεύθυνση να κάνει κάτι, ό,τι επιμερίζεται σ’ αυτόν, για να εκπληρωθεί το ατομικό του χρέος απέναντι στον εαυτό του, κατά πρώτον, στην πατρίδα, κατά δεύτερον, στις επόμενες γενιές, κατά τρίτον. Στον μέλλοντα χρόνο θα συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι στο Σύμπαν και θα μάθουμε ότι αναμφίβολα δεν είμαστε απόγονοι του Αδάμ και της Εύας, θα μάθουμε επίσης την αληθινή Φύση των όντων και των πραγμάτων που δεν γνωρίζουμε σήμερα. Είναι λοιπόν πολύτιμο βιοτικά να υποψιαστούμε τουλάχιστον για μιαν άλλη διάσταση των πραγμάτων, προτού κατεδαφιστούμε βιαίως από τον ορυμαγδό των φυσικών γεγονότων. Είναι ανάγκη να καθαρίσουμε εντός μας τα αισθήματα και τις γνώμες.

 

Η ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ των αρχαίων μύθων δεν είναι έργο του καθενός. Μόνη δικλείδα πνευματικής ασφαλείας είναι η επιστημονική μελέτη της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας. Η αναγωγή και η ανύψωση του διαχρονικού πνεύματος του Οικουμενικού Ελληνισμού σε κορυφαίο πλαίσιο σύγχρονης διατύπωσης κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών ιδεών επιβάλλεται από την ανάγκη αναγνώσιμου διαχωρισμού και ορατής διάκρισης του αναγεννησιακού Κινήματος από κάθε άλλη γνωστή και ισχύουσα πολιτική παράταξη.

 

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗ του λαού στη Βουλή και την Κυβέρνηση δεν εξαντλείται στο σώμα των ειδικών και των τεχνοκρατών ή στην χαρισματική τάχα φυλή των πολιτικών, αντιθέτως, οι ειδικοί και οι τεχνοκράτες, επίσης και τα στελέχη γραφειοκρατικών μηχανισμών, όπως είναι τα κόμματα, σπανίως αποδεικνύονται καλοί πολιτικοί, είναι όμως άριστοι, όταν με την ιδιότητα του συμβούλου, υπηρετούν το κοινό συμφέρον προσκεκλημένοι από τους πολιτικούς προϊσταμένους τους. Υπ’ αυτήν την έννοια, πολιτικός (δηλαδή βουλευτής, Υπουργός ή Πρωθυπουργός) μπορεί να γίνει ο πιο ανειδίκευτος Έλληνας που θα καταφέρει να συμβολίσει και να υπηρετήσει το Συλλογικό Εγώ. Η «γραβατολαγνεία του βιογραφικού» που ενέσκηψε στην πολιτική ζωή της χώρας, δεν εκφράζει παρά μια κατιούσα πορεία του έθνους.

 

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ καταγράφηκαν σ’ αυτό το κείμενο εν έτει 2011, κάποιες από αυτές σίγουρα, θα ξεπεραστούν στο άμεσο ή το απώτερο μέλλον από τα πράγματα, ο χρόνος θα τις υπερβεί και θα υπαγορεύσει την ανάγκη αναθεώρησης, επαναδιατύπωσης ή ακύρωσης. Αυτή η αλήθεια, υπαγορευμένη από την ιστορική εμπειρία, υποδεικνύει εμμέσως, πλην σαφώς, την ζωτική ανάγκη ανάδειξης των διαχρονικών αξιών του Ελληνισμού, με δεδομένο ότι αχρηστεύτηκαν ήδη όλες οι κοσμοθεωρίες που έθρεψαν τον κόσμο κατά τους δύο τελευταίους αιώνες, υποδεικνύει αμέσως, σαφέστατα, την υπερβατική ανάγκη προσήλωσης του έθνους σ’ αυτές τις διαχρονικές και αθάνατες αξίες. Εδώ επιχειρήθηκε μόνο ένας εγκιβωτισμός της αρχικής συζήτησης, όπως ανοίγει ή όπως πρέπει ν’ ανοίξει.

 

ΤΟ ΠΛΕΓΜΑ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ των υψηλών ιδεών καταγράφεται ως απόρροια διοικητικής και όχι ανατρεπτικής λογικής, η δε πρακτική δρομολόγησή τους δεν είναι προαπαιτούμενο, είναι μόνο η προϋποθετική μυρουδιά και ο ήχος τους, δεν συναρτάται άμεσα με την πολιτική εφαρμογή της Κινηματικής Κεντρικής Ιδέας, η οποία με τον χαρακτήρα του επείγοντος προηγείται και στοχεύει στην πολιτική ομαλότητα, διευκολύνει την κυβερνητική ενέργεια και διαμορφώνει τις πολιτικές συνθήκες για την απόδραση από τον πολιτικό επαρχιωτισμό της χώρας με όραμα ένα νέο πολιτικό Ελληνικό και Ευρωπαϊκό αφήγημα. Το αναγεννησιακό Κίνημα δε μπορεί παρά να επιλέξει την οδό του διαρκούς διαλόγου και της πειθούς, όχι της επιβολής ή της βίας.

Προτεραιότητα των εξεγερμένων Ελλήνων είναι λοιπόν η ίδρυση, η οργάνωση και η λειτουργία ενός πατριωτικού Πολιτικού Φορέα που θα βασίζεται σε απλές, πρακτικές, ρεαλιστικές, εφαρμόσιμες πολιτικές προτάσεις, σε ένα εφικτό και διαλλακτικό προεκλογικό (είθε κυβερνητικό) πρόγραμμα.

Άνοιξη 2011