Ο ιστορικός ρόλος της Μεταπολυτεχνειακής γενιάς
Η Ελλάδα είναι αιχμάλωτη των δανειστών της. Το έθνος διασύρθηκε, ο Ελληνισμός διαπομπεύτηκε ενώπιον της Οικουμένης. Το όνομα «Έλληνας» στον κόσμο ήταν λαμπρό και φωτεινό, μα τώρα έγινε συνώνυμο της απατεωνιάς και της τεμπελιάς. Ποτέ στην Ιστορία της η Ελλάδα δεν υπέστη τέτοια ταπείνωση. Δεν ηττήθηκε στο πεδίο της μάχης, αλλά στο επίπεδο της διαχείρισης των αγαθών της υποχρεώθηκε να συνάψει επαχθή «μνημόνια» για να μην καταρρεύσει, να μην επιστρέψει ως κράτος και κοινωνία στον 19ο αιώνα.
Δεν έφεραν τα δεινά οι υπογραφές των συγγενών που απαιτούνται για να μπει στο χειρουργείο ο ασθενής. Έφερε τα δεινά η άσκεφτη εποχή της λεγόμενης Μεταπολίτευσης. Όχι όμως μόνο αυτή. Ακόμα πληρώνουμε τις παρενέργειες της Χούντας του ’67. Ακόμα σήμερα πληρώνουμε τις πολιτικές ανωμαλίες που έφεραν οι πόλεμοι, οι δικτατορίες και οι εμφύλιοι σπαραγμοί. Το πρόβλημα της χώρας είναι διαχρονικό.
Η αποτίναξη του ζυγού των δανείων κυριαρχεί στη σκέψη και την καρδιά κάθε Έλληνα. Όμως αυτό δε μπορεί να γίνει χωρίς τιμωρία των ενόχων της Μεταπολίτευσης, των δημόσιων εκείνων λειτουργών που έκλεψαν, δε μπορεί να γίνει χωρίς τη δήμευση της άνομης περιουσίας τους. Ο λαός απαιτεί δικαίωση των μεγάλων θυσιών του, η νέα διακυβέρνηση της χώρας οφείλει να στείλει στον εισαγγελέα τους καταχραστές και τους άρπαγες. Η γραπτή και η άγραφη δικαιοσύνη επιβάλλει την αποκατάσταση των πολιτών που επλήγησαν από την κρίση, των επιχειρηματιών που έχασαν το όνειρο ολόκληρης ζωής, των εργαζομένων που έχασαν τη δουλειά τους, των δανειοληπτών που ένα αόρατο χέρι τράβηξε ξαφνικά και απροειδοποίητα το χαλί κάτω από τα πόδια τους. Πρέπει τώρα ν’ αποκατασταθεί η οικογενειακή και η κοινωνική τιμή τριών – τεσσάρων χιλιάδων ανθρώπων που αυτοκτόνησαν εξουθενωμένοι από την άδικη οικονομική κρίση. Μα πάνω απ’ όλα πρέπει να δικαιωθεί ο αγώνας εκείνων που αντιστάθηκαν στην αφροσύνη και την αβελτηρία της Μεταπολίτευσης. Δεν είναι δυνατόν να φτάσουμε στην εξυγίανση και την κάθαρση του Δημόσιου Τομέα με τα ίδια πρόσωπα, με τα ίδια κόμματα και το ίδιο υλικό, που οδήγησαν σε φρικαλέα χρεοκοπία το Ελληνικό Δημόσιο. Θα φυσήξει τώρα ένας αέρας για να σαρώσει όλο το σκουπιδομάνι που κάνει πνιγηρή την ατμόσφαιρα απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα.
Οι κυβερνήσεις της τελευταίας τριετίας κλήθηκαν εσπευσμένα να διαχειριστούν τον εφιάλτη της κατάρρευσης. Η Ελλάδα μεταμορφώθηκε σε ένα πειραματόζωο του Διεθνούς Τραπεζικού Συστήματος, το οποίο έψαχνε νέα εργαλεία σκέψης και συμπεριφοράς για ν’ αντιμετωπίσει ένα δομικό πρόβλημα του ανολοκλήρωτου καπιταλισμού, που δεν είναι άλλο από τις αναπόφευκτες κρίσεις με ενδιάμεσες μικρότερες ή μεγαλύτερες περιόδους ευωχίας και χλιδής. Τώρα όμως η Διεθνής Κοινότητα έπρεπε να διαχειριστεί μία κρίση του ολοκληρωμένου καπιταλισμού και, γι’ αυτό, σοβαρότερη όλων των προηγούμενων. Η Ελλάδα συγκέντρωνε όλα τα χαρακτηριστικά μιας οικονομίας πάνω στην οποία μπορούσαν να δοκιμαστούν εν είδει τεστ τα εργαλεία της νέας Οικονομικής κοσμοθεωρίας, αυτά που θα εφαρμόζονταν στη συνέχεια σε άλλες «υπό ωρίμανση» χώρες.
Η «εποχή των παχιών αγελάδων» πέρασε για την Ελλάδα χωρίς να υπάρξει καμία πρόνοια για την «εποχή των ισχνών». Εάν τότε είχαμε κάνει στέρεη υποδομή, θα μπορούσαμε να θεραπεύσουμε τα τραύματα από την αφροσύνη που επέδειξε η ηγεσία της χώρας επί τέσσερις περίπου δεκαετίες. Έγινε ακριβώς το αντίθετο. Εγκαταλείψαμε την ύπαιθρο. Διαλύσαμε τον παραγωγικό ιστό. Φάγαμε καραμέλες τις επιδοτήσεις και τα πακέτα. Ένας πακτωλός χρημάτων φαγώθηκε στα μπουζούκια και στις ταβέρνες, στις καφετέριες και στα μπαρ.
Αυτό το «σύστημα» χρεοκόπησε. Και δεν θα ξανάρθει. Ποτέ. Ό,τι ξέραμε, θα το ξεχάσουμε. Όχι γιατί το λένε τα «μνημόνια», αλλά επειδή το λέει η ΛΟΓΙΚΗ. Καλούμαστε από την Ιστορία να χτίσουμε την Ελλάδα από την αρχή. Να ιδρύσουμε αυτό το κράτος που δεν ιδρύθηκε ποτέ. Πότε θα το κάνουμε, αν όχι σήμερα; Να περιμένουμε τι; Πρέπει ν’ αποφασίσουμε οριστικά: Ποιοι είμαστε; Τι θέλουμε; Τι κάνουμε; Ποιους θέλουμε για μόνιμους συμμάχους; Ποιοι είναι στη γειτονιά μας οι φίλοι, με ποιους από αυτούς έχουμε κοινά συμφέροντα;
Η πραγματικότητα που βιώνουμε, είναι απερίγραπτη. Είναι δε τόσο καταρρακωμένη η αυτοπεποίθηση του λαού, που προκαλεί καγχασμό σε κάθε πολίτη κάθε πατριωτική διακήρυξη ότι «θα εργαστούμε για να φτιάξουμε την Ελλάδα σύγχρονο κράτος», επειδή η πιο μικρή, η πιο ασήμαντη κίνηση για την ίδρυση ή τη λειτουργία μιας μικρής επιχείρησης, το λιγότερο, προσκρούει απανωτά πάνω σε αόρατους τοίχους, η υπερπήδηση των οποίων συνιστά αναπόφευκτη εμπλοκή σ’ ένα απέραντο δίχτυ παραβάσεων και αθεράπευτων ανωμαλιών.
Βασικός στόχος της Δημοκρατίας είναι η απαλλαγή της Ελλάδας από τις δεξιές ή τις αριστερές αδήλωτες ολιγαρχίες, οι οποίες (πότε η μία, πότε η άλλη) οδηγούν την πατρίδα σε εφιαλτικά αδιέξοδα. Η εθνική ανεξαρτησία, για την οποία τόσο πολύ κόπτονται οι εθνικιστές από τη μια και οι διεθνιστές από την άλλη, εξασφαλίζεται μόνο με τη λειτουργία της αληθινής και λαοπρόβλητης Δημοκρατίας.
Υπάρχει ανάγκη ίδρυσης ενός νέου πολιτικού χώρου. Για την οικονομία του διαλόγου που είναι ανάγκη ν’ αρχίσει στην Ελληνική κοινωνία, θα ονομάσουμε προσωρινά τον χώρο αυτό: «Ένωση Δημοκρατών».
Για να υπηρετήσουμε πλήρως και αναποφεύκτως την ιδέα κατάργησης των πολιτικών «τζακιών», για να σπάσουμε το κατεστημένο, χρειαζόμαστε ένα αντιαρχηγικό Κίνημα. Ένα φιλοσοφημένο και σκεπτόμενο ΚΟΜΜΑ ΑΡΧΩΝ. Για να το παραδώσουμε στη Νεολαία να το βιώσει. Η ανασύνθεση της Δημοκρατίας έχει έρεισμα στην πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Οι πολίτες αυτής της χώρας θα ορίσουν τους κανόνες και τους όρους, αλλά και τους στόχους αυτής της ανασύνθεσης. Ανήκει σ’ εμάς το έργο της επανόρθωσης. Οι πολιτικοί θα σταθούν απέναντι στον Τύπο ως ελεγχόμενοι και όχι ως ελέγχοντες. Για ν’ αναζητήσουμε αδιαπραγμάτευτα πια την πρωτογένεια του πολιτικού διαλόγου.
Μαζί με το πελατειακό κράτος που κατέρρευσε με πάταγο, κατέρρευσε και η πολιτική όπως την ξέραμε, ο θυμός του λαού κατεδαφίζει λίγο – λίγο το ισχύον ακόμα πολιτικό σύστημα, ο καιρός όμως θέτει επί τάπητος την έννοια της Πολιτικής Επιστήμης, την θέλει εργαλείο της σύγχρονης εποχής, ξαναδίνει στην Πολιτική την Αριστοτελική της έννοια, αναβαθμίζει αυτόματα το παλιό αξίωμα ότι «ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον». Ένα νέο ρεύμα Πολιτικής Σκέψης θα έδινε στη νεολαία τον ουσιαστικό λόγο, διότι αυτή ήταν πάντα ο φορέας των αλλαγών, των νέων ιδεών, στο Πανεπιστήμιο και τη ζωή, αυτή ήταν η δημιουργός των εποχών, η κινητήρια δύναμη της Πολιτικής Ιστορίας των εθνών και των λαών.
Στη νέα πολιτική εποχή δεν έχει θέση η Κομματική Οργάνωση στα Γυμνάσια και τα Λύκεια, ούτε στα Πανεπιστήμια. Η Κομματική Νεολαία δεν θα κολλάει αφίσες, ούτε θα βγει στο δρόμο με ντουντούκες, οι καταλήψεις και οι διαδηλώσεις είναι πολιτικές εκφράσεις ενός ηρωικού παρελθόντος, αλλά κι ενός απολιθωμένου παρόντος. Οι διαδηλώσεις – πλην ειδικών περιπτώσεων – δεν περιέχονται στην πρακτική ενός σύγχρονου τρόπου λαϊκής πίεσης προς την εξουσία, διότι δίνουν την ευκαιρία σε άσχετες ολιγάριθμες αλλά καλά οργανωμένες ομάδες να οικειοποιούνται τον όγκο τους.
Η νέα πολιτική γενιά, οι πολιτικές εφεδρείες της χώρας (υπάρχουν, δε μπορεί να μην υπάρχουν) είναι τρόπον τινά η εξέγερση της νέας αστικής τάξης εναντίον της νέας Φεουδαρχίας, ένα Κίνημα Αποφασισμένων. Ιερή η αγανάκτηση, ιερότερη όμως η απόφαση. Η Ιστορική συγκυρία επιβάλλει την συγκρότηση μιας Ένωσης Δημοκρατών, ένα Ευρωπαϊκό Κόμμα που μπορεί να γεννηθεί στην Ελλάδα και θα έχει όραμά του τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, να προτείνει στο Ευρωπαϊκό έθνος την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία για μια νέα και σύγχρονη ανάγνωση, αναθεωρητική εκείνης που γέννησε τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, για το νέο Διαφωτισμό, για την κοσμοπολίτικη συνείδηση των λαών της Ευρώπης. Η Ένωση Δημοκρατών θα προτείνει την Ελληνική Γλώσσα ως εργαλείο σκέψης και γνώσης, θα θέσει ζήτημα για μόνιμους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ολυμπία, το χρειάζεται η Οικουμένη αυτό για αιώνιο σύμβολό της. Ένα πολιτικό Κίνημα για να συναντηθεί με τους Δημοκράτες, με τα αντιδεξιά και τα αντιαριστερά κόμματα όλων των χωρών της Ευρώπης για την συγκρότηση του «Ευρωπαϊκού Ονείρου», για την ανατροπή της δικτατορίας των Τραπεζών, την αναχαίτιση των μεταναστευτικών ορδών, την εξουδετέρωση της μόλυνσης της ατμόσφαιρας, του εδάφους και των υδάτων, την ανανεώσιμη ενέργεια και (επειδή για όλα αυτά χρειαζόμαστε ένα «Ευρωπαϊκό Χόλιγουντ») τη βαριά πολιτιστική βιομηχανία για τον διαφωτισμό του πλανήτη. Η παγκοσμιοποίηση της Οικονομίας με δημοκρατικούς όρους είναι σαφώς ιδεωδέστερη από την επιχειρούμενη παγκοσμιοποίηση του Ισλάμ ή από την επιχειρούμενη επίσης παγκοσμιοποίηση κάποιου συστήματος υπεροικονομικών ιδεών, των οποίων δεν γνωρίζουμε την πηγή.
Ένα εκατομμύριο άνεργοι πτυχιούχοι Ανωτέρων και Ανωτάτων Σχολών, ακόμα ένα εκατομμύριο συνάδελφοί τους παγιδευμένοι σε ένα ψεύτικο άλλοθι εργασίας για ένα πενιχρό χαρτζιλίκι, δύο εκατομμύρια μορφωμένοι νέοι χωρίς ελπίδα, χωρίς καμία δυνατότητα να οργανώσουν την προσωπική τους ζωή, χωρίς καμία προοπτική ν’ ασκήσουν το επάγγελμα που σπούδασαν, είναι η μεγάλη μερίδα του Ελληνικού λαού, η ανθοφορία του έθνους, που βγήκε στο οικονομικό – στο κοινωνικό περιθώριο και διεκδικεί σήμερα λόγο ύπαρξης. Οι νέοι Έλληνες, ένα ορμητικό μεγάλο ποτάμι που αναζητά θάλασσα να εκβάλλει, θέλει από τη φύση του να γονιμοποιήσει τον ωκεανό της ζωής, αυτό το τεράστιο πλήθος των γιων και των θυγατέρων μας, το πλήθος που ολοένα θα μεγαλώνει από τις γενιές που μαθητεύουν ακόμα στη δευτεροβάθμια και την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, τα παιδιά μας, είναι η άναρχη ακόμα Ιστορική Δύναμη που σήμερα παραπαίει, όμως αύριο θα γίνει η ακαταμάχητη αισθαντική Δύναμη που θα συγκροτήσει πυρηνικά μία «Ένωση Δημοκρατών», θα διεκδικήσει την εξουσία, θα πάρει τις τύχες των Ελλήνων και της Ελλάδας στα χέρια της. Θα το πετύχει αυτό με κέφι και με φιλότιμο, με τραγούδι και χορό, με γνώση και όραμα, με φιλία και αλληλεγγύη, μ’ ευαισθησία και συγκίνηση, όχι με διαδηλώσεις, ούτε με συνθήματα, αλλά με παρέες που συζητούν, επιτέλους κουβεντιάζουν, καταργούν κάθε τι μαζικό που συναντούν μπροστά τους, αποφασίζουν και (αντί φεστιβάλ προπαγάνδας) διοργανώνουν ετήσιες Γιορτές Νεολαίας για τη χαρά και το γλέντι, όπου οι δημιουργοί θα γνωρίζουν το κοινό τους, η Τέχνη το ζωτικό της χώρο και η Πολιτική την ουσία της.
Η νέα γενιά θα συναντήσει τη Διανόηση. Αυτήν τη Διανόηση που τόσο άσκεφτα καταδιώξαμε. Θα τη βάλει απέναντί της για ν’ ακούσει το μάθημά της. Δεν είναι η διανόηση των φουλαριών και της μούχλας. Είναι η Διανόηση του χρεοκοπημένου επιχειρηματία που μπήκε στον «Τειρεσία». Η Διανόηση του εργαζόμενου που έχασε τη δουλειά του και ψάχνει τρόπο επιβίωσης. Η Διανόηση του πτυχιούχου Πανεπιστημίου που εργάζεται ανασφάλιστος όπου βρει για ένα πενιχρό μεροκάματο. Η Διανόηση του ιδιώτη που σχεδιάζει τη μικρή του επιχείρηση στο υπόγειο του σπιτιού του. Η Διανόηση του αστού που εγκαταλείπει την πόλη για να στήσει μία παραγωγική μονάδα στην πλαγιά ενός βουνού. Η Διανόηση του ερευνητή συγγραφέα που εργάστηκε χωρίς απολαβή για ν’ αποτυπώσει τους συλλογικούς μας θησαυρούς, δεν πούλησε ποτέ την ψυχή του και βιώνει αγόγγυστα την συλλογική μας ανεπάρκεια. Η Διανόηση που έλεγε τόσα χρόνια (και δεν ακούγαμε) ότι «για ν’ αναπτύξουμε τον Τουρισμό, χρειάζεται ν’ αναπτύξουμε δίπλα σε κάθε τουριστική μονάδα την τοπική γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή». Η Διανόηση που θέλει την Ελλάδα Παγκόσμιο Πολιτιστικό Κέντρο, με τη δημιουργία ενός υπερανωτάτου Πανεπιστημίου για να φοιτούν οι Ελληνιστές της Οικουμένης, μιας Πανελληνικής Ακαδημίας, εδώ, στον ιερό τόπο, όπου γράφηκε η πιο θαυμαστή Γραμματεία των Γραμμάτων, της Τέχνης και των Επιστημών, αυτή που έδωσε Φως στην ανθρωπότητα. Η Διανόηση που θέλει να ιδρύσει Πανεπιστημιουπόλεις για να μορφώσει άριστα τη νεολαία, να την εντάξει στη σύγχρονη επιστημονική εποχή, καταργώντας τις διάσπαρτες Πανεπιστημιακές Σχολές από χωρίου εις χωρίον, η συνεισφορά των οποίων στην οικονομία περιορίζεται αποκλειστικά στο όφελος μερικών ενοικίων σε διαμερίσματα και την πώληση καφέδων σε καφετέριες. Έτσι θα σταματήσουμε τη στρεβλή ανάπτυξη, να γίνονται επενδύσεις στην παραγωγή και όχι σε γιαπιά.
Θέτουμε ζήτημα: Είναι ντροπή. Άκου αυτή η χώρα να εισάγει φασόλια από τις Η.Π.Α.! Ποια είναι η Ελλάδα για να εισάγει φασόλια από τη μητρόπολη του καπιταλισμού; Ποια είναι η πατρίδα μας να εισάγει φακές από τον Καναδά, πατάτες από την Αίγυπτο, κρεμμύδια από την Τουρκία, σκόρδα από την Κίνα, λεμόνια από την Ουρουγουάη, ντομάτες από το Βέλγιο; Ποια είναι αυτή η χώρα που εισάγει ένα εκατομμύριο τόνους σιτάρι κάθε χρόνο για το καθημερινό ψωμί μας;
Ποιοι είμαστε; Τι θέλουμε;
Είμαστε πίθηκοι και θέλουμε να γίνουμε άνθρωποι. Είμαστε Ρωμιοί και θέλουμε να γίνουμε Έλληνες. Είμαστε ραγιάδες και θέλουμε να γίνουμε Ελεύθεροι.
Ως άτομα, ως πατριώτες, ως λαός, ως κράτος, ως έθνος, … τι όραμα έχουμε; Ποια είναι η θέση μας στον κόσμο;
Εμείς…
Θα χτίσουμε τώρα το «Ελληνικό Όνειρο».
Αλλά το πρώτο πολεμικό μας ανακοινωθέν αφορά την στρατηγική μας επιλογή να κάνουμε τη χώρα αυτάρκη σε τρόφιμα. Είναι η Αγροτική Μεταρρύθμιση που έχουμε ανάγκη με ορίζοντα τα είκοσι επόμενα χρόνια. Διότι η Ελλάδα και ο κόσμος όλος πρέπει να ετοιμαστούμε για τις επόμενες κρίσεις του παγκόσμιου συστήματος, θα είναι βαθύτερες και οδυνηρότερες, ιδίως όταν θα προέλθουν από αυτιστικές υπερδυνάμεις, όπως η Κίνα.
Να ιδρυθεί «Τράπεζα Γης» για την διαχείριση της εγκαταλειμμένης γεωργικής γης και την ένταξή της στην παραγωγική διαδικασία, εννοούμε την ιδιωτική, την κρατική, την Εκκλησιαστική ή την κατασχεμένη γεωργική γη. Στη θέση των αποτυχημένων Γεωργικών Συνεταιρισμών θέλουμε Ανώνυμες Εταιρείες παραγωγής, τυποποίησης και εμπορίας Αγροτικών Προϊόντων, ν’ αποθαρρυνθούν οι εισαγωγές τροφίμων και ν’ αναπτύξουμε στο έπακρον τις εξαγωγές, αφού προηγουμένως εξασφαλίσουμε την δική μας «Ελληνική διατροφή». Οι Παραγωγικές Εταιρείες θα ενοικιάζουν από την «Τράπεζα Γης» τις εκτάσεις που μπορούν και θέλουν να καλλιεργήσουν. Ούτε σπιθαμή γεωργικού εδάφους δεν θα μείνει ακαλλιέργητη, στην πεδιάδα ή στο βουνό. Να κάνουμε Συνταγματική επιταγή (όπως έχει γίνει στο Ολλανδικό Σύνταγμα) την επαναστατική Αρχή του Γεωργίου Γεμιστού ή Πλήθωνος ότι: «Η αγροτική γη ανήκει σε όσους τη δουλεύουν, για όσο τη δουλεύουν». Για τη μείωση του κόστους των προϊόντων, για τη μείωση των τιμών καταναλωτή, προχωράμε σε ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ της γεωργικής γης, όχι με κατάργηση της ιδιοκτησίας, αλλά με υψηλή οργάνωση της παραγωγής, της τυποποίησης και της εμπορίας σε Εταιρική μορφή.
Στο πλαίσιο της γενικότερης Αγροτικής Μεταρρύθμισης να επιχειρήσουμε μία νέα αντίληψη της γεωργικής παραγωγής σε συνδυασμό με το πρόβλημα της ανεργίας: Μικρές γεωργικές μονάδες (μία ανθρώπινη μονάδα ανά ένα στρέμμα γης) ώστε – με την παραγωγή βιολογικών νωπών προϊόντων υψηλής ποιότητας – να δημιουργήσουμε σε κάθε αγροτική περιοχή μερικές χιλιάδες θέσεις ατομικής εργασίας και συνολικά στην Επικράτεια να βάλουμε πλάνο για ένα εκατομμύριο θέσεις τέτοιας εργασίας. Η δράση αυτή απαιτεί ιδιωτικές επενδύσεις στην τυποποίηση και την εμπορία των νωπών προϊόντων, καθώς και την γρήγορη προώθησή τους στη Διεθνή Αγορά. Είναι μόνο θέμα οργάνωσης και αρμονικής συνεργασίας πολλών παραμέτρων.
Το δόγμα της νεολαίας «θέλω να κάνω αυτό που μου αρέσει», αλλά και το δόγμα του πτυχιούχου «απαιτώ να κάνω αυτό που σπούδασα», είναι γλυκές ουτοπίες. Ο φυσικός νόμος λέει άλλο: «Κάνω ό,τι χρειάζεται για να ζω». Το φαινόμενο της ζωής εμπεριέχει τον πόλεμο και οι πολίτες (της Ελλάδας ή του κόσμου) είναι οιονεί πολεμιστές. Αντίθετο του πολεμιστή δεν είναι ο ειρηνιστής, όπως πιστεύουν πολλοί, αλλά ο άνους. Όταν η διοίκηση του κράτους αποτυγχάνει να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, είτε λόγω αντικειμενικής αδυναμίας, είτε λόγω ανικανότητας του πολιτικού προσωπικού, αντί να σπαταλάμε χρόνο και δυνάμεις σε άγονες καταγγελίες της εξουσίας, μπορούμε να καταφύγουμε στο κοινωνικό αρχέτυπο, εκεί που κάθε ανθρώπινη μονάδα ανακαλύπτει το νόημα της ύπαρξής της και, φυσικά, τη μέθοδο της επιβίωσής της. Η Ιστορία έχει αποδείξει κατ’ επανάληψη ότι η επανεκκίνηση των κοινωνιών γινόταν πάντα στη γεωργική γη. Η επιστροφή στη «μάνα γη» είναι η πρώτη και η έσχατη συλλογική αρετή. Ποτέ κανείς δεν κατάφερε να παρεκκλίνει από αυτόν τον χρυσό κανόνα. Γιατί να το κάνουμε σήμερα; Το σύστημα μετεωρίζεται, δεν πατάει στη γη, χρειαζόμαστε γνώση προσγείωσης του αεροσκάφους, ο πιλότος κείτεται νεκρός από ισχαιμικό επεισόδιο.
Η γεωργική γη που (εθισμένοι πια σε μικροαστικές απολαύσεις) περισσότερο απ’ όλα δεν θέλουμε να ξέρουμε, είναι το έσχατο καταφύγιο της κοινωνίας που παραπαίει. Κάθε άλλη επιλογή, ακόμα κι αν είναι προς στιγμήν πετυχημένη, σιμά – κοντά θα οδηγήσει το λαό σε νέους εφιάλτες. Ο άνεργοι πτυχιούχοι Πανεπιστημίου δεν ανήκουν σε κάποια ανώτερη κοινωνική τάξη, όπως νομίζουν. Οι γεωργοί είναι άρχοντες, όπως η ίδια η λέξη μαρτυρά. «Άρχων» σημαίνει «ο έχων γην». Αυτός που κατέχει γεωργική γη. Αυτό σημαίνει άρχοντας. Ο γεωργός δεν ανήκει στην τελευταία κοινωνική τάξη, αλλά στην πρώτη και την καλύτερη. Αυτό που του λείπει είναι η κουλτούρα. Όταν υποχώρησε η Φεουδαρχία κι έγινε γαιοκτήμονας ο κολίγας, έγινε κάτοχος γης, όχι όμως και του αντίστοιχου πνεύματος, διατήρησε τα συμπλέγματα από την καταπίεσή του. Η περιφρονητική θεωρία των συγχρόνων για τη γεωργική γη οφείλεται σ’ εκείνο το παλιό ψυχολογικό τραύμα που δεν θεραπεύτηκε ποτέ. Μπορεί να θεραπευτεί, είναι εύκολο, αρκεί μόνο η κατανόησή του. Είναι θέμα πολιτισμικό. Είναι η ζωτική λεπτομέρεια του νέου διαφωτισμού, της νέας Ευρωπαϊκής Αναγέννησης.
Εθνικοί λόγοι επιβάλλουν Εθνοσυνέλευση για νέο Σύνταγμα και αλλαγή του Πολιτεύματος (από Προεδρευομένη) σε Προεδρική Δημοκρατία. Να επανιδρύσουμε το κράτος που δεν ιδρύθηκε ποτέ. Να ιδρύσουμε ένα Σώμα Γερουσίας, όπου θ’ αξιοποιούνται οι διακεκριμένοι Έλληνες για τη χάραξη μόνιμης εθνικής εξωτερικής πολιτικής, για διαρκείς και διαχρονικές συμμαχίες με γειτονικά, Ευρωπαϊκά ή υπερπόντια κράτη. Η χώρα χρειάζεται συμμάχους. Να διαλέξουμε ποιους θέλουμε για μόνιμους συμμάχους. Αποφασίζουμε να είμαστε τίμιοι και αδιατάρακτα συνεπείς με τις συμμαχίες μας.
Αυτό είναι ένα πλαίσιο σκέψεων και στόχων για την έναρξη μιας νέας πολιτικής δράσης, όπου τον πρώτο λόγο θα έχει η νεολαία, η νέα γενιά, η Μεταπολυτεχνειακή γενιά. Για την Ελλάδα της αξιοπρέπειας και της τιμής. Για την Ελλάδα που θα κάνει τους Έλληνες να αισθάνονται άξιοι κληρονόμοι της παρακαταθήκης που άφησαν οι διαφωτιστές της ανθρωπότητας.
Αναγγελία 2011
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΦΛΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 