Η ιδεολογία του Κέντρου

Τα συντρίμμια του Κεντρώου χώρου εκφράζουν την πλειοψηφία του λαού

Σε μια δημοσκόπηση (Μάιος 2013) αποτυπώθηκε αυτό που υποψιαζόμασταν, αλλά δεν είχαμε αριθμητικά στοιχεία να το τεκμηριώσουμε: Το 63% του Ελληνικού λαού επιθυμεί ένα πολιτικό κόμμα ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκπληκτικό εύρημα, δεδομένων των περιστάσεων. Επιβεβαιώνει πανηγυρικά την αρθρογραφία που ασκήσαμε την τελευταία τουλάχιστον τριετία, θέτει όμως ένα επιτακτικό ζήτημα: Το Κέντρο να γίνει Ιδεολογία, διότι δεν ήταν ποτέ.

Το Κέντρο ήταν πάντα η έκφραση της πολιτικής μετριοπάθειας. Δεν ήταν ποτέ ιδεολογία. Γι’ αυτό αλωνόταν περιστασιακά, πότε από την αριστερά (και προέκυπτε η κεντροαριστερά) πότε από την δεξιά (και προέκυπτε η κεντροδεξιά). Ήταν πάντα ο καταλύτης που χρησιμοποιούσαν πότε οι μεν, πότε οι δε, για να κρύψουν τον ελάχιστα δημοφιλή εαυτό τους. Παρά τους εθισμούς που εγκατέστησαν στο λαό, τόσο η κεντροαριστερά, όσο και η κεντροδεξιά, δεν ήταν και δεν είναι παρά δύο νόθες πολιτικές καταστάσεις. Συναντιούνται μάλιστα στις ξεπερασμένες ιδέες του Ρωμιοσύνης, αλλά και του αναχρονιστικού σοφίσματος που ονομάστηκε Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός. Δεν είναι αναγκαίο να σημειωθεί το αυτονόητο, ότι συναντιούνται και στην εφαρμογή της ίδιας οικονομικής θεωρίας. Τόσο η κεντροαριστερά, όσο και η κεντροδεξιά, δεν διαθέτουν αυθεντικό πολιτικό λόγο, οπότε καταφεύγουν αναγκαστικά στη μίμηση της διάχυτης ή της κυρίαρχης ιδεολογίας, ξενόφερτης πάντα. Όμως αυτός ο πιθηκισμός καθιστά και τα δύο ρεύματα προβληματικά, αλλά η συνειδητοποίηση του γεγονότος επιτάσσει την αναζήτηση ενός νέου πολιτικού λόγου, ικανού να προσπεράσει και τις δύο τάσεις, για ν’ ανακαλύψει την απολύτως απαραίτητη αυθεντικότητα στην αναβίωση του γνήσιου Κέντρου.

Τα δεξιά ή τ’ αριστερά στοιχεία του Κέντρου, όσα ορίζουν την κεντροαριστερά και την κεντροδεξιά αντίστοιχα, δεν είναι παρά οι επικοινωνιακές γαρνιτούρες, τα προπαγανδιστικά φληναφήματα που σκοπό έχουν να εξαπατήσουν τους Κεντρώους. Το πετυχαίνουν εναλλάξ ο ένας ή ο άλλος πίθηκος. Διότι οι Κεντρώοι (που αποτελούν την πλειοψηφία του λαού) δεν ήταν ποτέ φανατικοί σε μια ιδέα, επέτρεπαν στους εαυτούς τους ν’ ακούνε σεβαστικά όλες τις εκδοχές, ακόμα και τις ακραίες.

Οι ιστορικές περιστάσεις καλούν τον Κεντρώο πολιτικό χώρο ν’ αφήσει κατά μέρος τη χαλαρότητα. Χωρίς να χάσει την διαλεκτική του ιδιότητα, είναι ιστορική ανάγκη να περάσει τώρα αμέσως στο επόμενο και πιο έντονο επίπεδο: Να τονιστούν και να υπογραμμιστούν οι φυσικές πολιτικές αρετές του λαού: Η φιλομάθεια, το επιχειρείν, η φιλοπατρία. Η φιλήσυχη διάθεση να γίνει φιλοσοφία. Η κεντρώα τάση να γίνει κυρίαρχη Πολιτική Ιδέα, το πατριωτικό αίσθημα να γίνει ιδεολογία. Πυρήνας του φιλοσοφικού, πολιτιστικού, πολιτικού, οικονομικού και πατριωτικού αυτού ρεύματος είναι το παράγγελμα «μηδέν άγαν», που σημαίνει «τίποτα το υπερβολικό» ή, καλύτερα, «καμία ακρότητα».

Δεν το χρειάζεται μόνο η Ελλάδα. Το χρειάζεται η Ευρώπη. Και ο κόσμος. Διότι θ’ αποτελέσει το μοναδικό ανάχωμα στην αναβίωση της ακροδεξιάς τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Αμερική. Διότι, σε αντίθεση με την ακροαριστερά που έχει ήδη ηττηθεί οριστικά, η ακροδεξιά δεν έχει ηττηθεί. Λοιπόν, κανείς άλλος τρόπος δεν υπάρχει ν’ ανακοπεί η ακρότητα. Η ακροδεξιά εκτρέφεται από την αναθάλλουσα αριστερά. Οι μετανάστες είναι άλλοθι, ένα απλό σύμπτωμα. Η ακροδεξιά εκτρέφεται από την αριστερά, επειδή η Ιστορία χρειάζεται πάντα το αντίπαλο δέος. Και το δημιουργεί. Η εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ στο 27% από το 4% και της Χρυσής Αυγής στο 10% από το 0,25% τον Ιούνιο του 2012 έγινε ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Και είναι αποτέλεσμα της θανάσιμης επιλογής του Αντώνη Σαμαρά να προκαλέσει εκλογές εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή… Ήταν μέγιστο πολιτικό λάθος σε βάρος της πατρίδας.

φ. 512 / 5 Ιουνίου 2013