Το Ελληνικό όνειρο

Οι βασικοί όροι της νέας πολιτικής σκέψης

Να διαβάσουμε, να μελετήσουμε τους θεωρητικούς της σύγχρονης αντίληψης, τους διανοητές και τους συγγραφείς που θεμελιώνουν το νέο κόσμο. Χωρίς βιβλία δεν γίνεται αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος. Οι νέοι μας είναι ανάγκη να υπερβούν την Πληροφορία του Διαδικτύου για να φτάσουν στη Γνώση. Δε νοείται Πολιτικό Κίνημα χωρίς πνευματικό περιεχόμενο. Φιλοδοξούμε να εμπνεύσουμε τη Νέα Λογοτεχνία, το Νέο Θέατρο, θα ξαναγαπήσουμε την ποίηση, το τραγούδι και το χορό, ν’ ανθίσει η Τέχνη, ο αθλητισμός, ο Νέος Πολιτισμός στην Ελλάδα, να καθαρίσουμε από τις σκουριές της τη λαϊκή μας παράδοση, να βάλουμε τον στοχασμό στη θέση της οργής, τον διάλογο στη θέση της βίας, τη συγκίνηση στη θέση της αναισθησίας, θα βάλουμε ξανά το πάθος στη θέση της απάθειας, να ξαναβρεί το υλικό του ο έρωτας. Θ’ αντλήσουμε από την πατρογονική μας κληρονομιά τις διαχρονικές αξίες που διαπαιδαγώγησαν την ανθρωπότητα.

Πώς να γίνουν αυτά, όταν κατανοούμε τον περίγυρο, σχεδιάζουμε τη δράση μας και επικοινωνούμε με τους άλλους με συνθήματα και σλόγκαν; Δε γίνεται!

Φιλοδοξούμε να εμπνεύσουμε τη Νέα Μουσική. Δεν θα είχαμε ίσως το Έπος του ’40, χωρίς τα πατριωτικά τραγούδια της Σοφίας Βέμπο, δεν θα είχαμε ίσως την ανατροπή της δικτατορίας το 1974, χωρίς την ξεσηκωτική μουσική του Θεοδωράκη, δεν θα είχε καταργηθεί το απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική χωρίς τα ψιθυριστά τραγούδια των νέγρων, δεν θα είχαν καταργηθεί οι φυλετικές διακρίσεις στις Η.Π.Α. χωρίς τη τζαζ. Η μουσική είναι θεμελιακό συστατικό της Πολιτικής Αλλαγής.

Τα Γράμματα και οι Τέχνες χρειάζονται την δική τους πόλη, μία μεγάλη «Πόλη των Τεχνών», ένα «Ελληνικό πολυχόλιγουντ», εκεί θα συναντηθούν για να καλλιεργηθούν και να ολοκληρωθούν ο Ελληνικός Πολιτισμός και ο αθλητισμός, θα στεγαστεί η Πανελληνική Ακαδημία, για να γίνει κέντρο του κόσμου.

Να θεμελιώσουμε την εθνική μας ταυτότητα πάνω στην διαχρονική Ελληνική Παιδεία. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα να οικοδομηθεί πάνω στην αρχαία και τη νέα Ελληνική Γραμματεία, με έμφαση στην Ελληνική και την Παγκόσμια Ιστορία και με τα νάματα του κοσμοπολίτικου Ελληνικού Πνεύματος. Να συνδεθεί η Παιδεία με την παραγωγή. Η δεκαεξάχρονη (συνήθως εικοσάχρονη) μαζική θητεία των παιδιών και των εφήβων μας στο σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα κατάργησε την «αρετή της διάκρισης», έστησε ένα απαίσιο πλέγμα αντικινήτρων για κάθε νέο και απέκοψε τις πιο δημιουργικές δυνάμεις του τόπου από την παραγωγή, τις εξουδετέρωσε, τις ευνούχισε.

Οραματιζόμαστε μια δίκαιη και αξιοκρατική κατανομή του κοινού πλούτου. Αλλά με σεβασμό στην ιεραρχία της παραγωγής του, διότι «ο επιχειρηματίας γεννά και ο εργάτης τίκτει». Θέλουμε ταυτόχρονα την επιβράβευση της ικανότητας, της ευρηματικότητας και της εφεύρεσης σε όλους τους τομείς. Δεν θ’ αγνοήσουμε όμως την κατηγορία των συνανθρώπων που ατύχησαν στον αγώνα της επιβίωσης. Η απουσία του Κράτους Πρόνοιας εκτρέφει την εγκληματικότητα. Ας γίνουμε επιτέλους ρεαλιστές.

Ξεκινώντας από την εκπαίδευση λέμε απλά:

Θα μπαίνουν στα Πανεπιστήμια εκείνοι μόνο που μπορούν να γίνουν επιστήμονες. Το ιδεολόγημα για πανεπιστημιακή μόρφωση όλων είναι άσκοπο και αναχρονιστικό, οδήγησε σε εφιαλτικά πλέον αδιέξοδα τους νέους μας. Η μόρφωση δεν είναι αποκλειστικό και μονοδιάστατο προνόμιο των σχολικών και των πανεπιστημιακών αιθουσών, είναι πολύ πιο σύνθετο ζήτημα. Ανώτατες (δηλαδή εξειδικευμένες) σπουδές πρέπει να κάνουν οι καλύτεροι και όσοι βέβαια από τους καλύτερους έχουν σαφή προοπτική επιστημονικής εργασίας, δε μπορεί τα πανεπιστήμια να παράγουν πλήθη πτυχιούχων σε ειδικότητες που δεν έχουν το ελάχιστο αντίκρισμα στην αγορά εργασίας και για να καλύψει η χώρα τις ανάγκες της σε χειρώνακτες ν’ αποζητάει τους αλλοδαπούς. Η «καλοπέραση» αυτή είναι παρακμιακό σύμπτωμα και στοιχίζει στην πατρίδα την πληθυσμιακή της αλλοίωση, θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην κατάλυσή της. Το μεγάλο μέρος των νέων πρέπει να γίνουν επαγγελματίες πάσης μορφής και το εκπαιδευτικό σύστημα είναι υποχρεωμένο να το φροντίσει αυτό εγκαίρως. Να σταματήσουμε επιτέλους την απαξίωση των επαγγελμάτων, να σταματήσουμε την κατηγοριοποίησή τους σε ανώτερα και σε κατώτερα. Οραματιζόμαστε την ίδρυση Πανεπιστημίου Πρακτικών Τεχνών, πλήρη τμήματα του οποίου θα λειτουργούν σε κάθε Δήμο, για να φοιτούν επί τριετία οι απόφοιτοι του τριτάξιου Γυμνασίου και ν’ αποχτούν παραδοσιακή, αλλά και σύγχρονη γνώση για κάθε πρακτικό επάγγελμα που χρειάζεται η Αγορά, από το επάγγελμα του λαχανά, του κλαδούχου και του μελισσοκόμου, μέχρι εκείνο του υδραυλικού και του ηλεκτρολόγου.

Στο εκπαιδευτικό σύστημα διαχωρίζεται η ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ από την ΗΘΙΚΗ. Η μεν κατάρτιση των παιδιών και των νέων στα Γράμματα, τις Τέχνες και τις Επιστήμες είναι υποχρεωτική και αναπτύσσεται εντός του Σχολείου, η δε Ηθική διαπαιδαγώγηση των παιδιών και των νέων ανήκει στο χώρο της προσωπικής αναζήτησης, για τον λόγο αυτό αναπτύσσεται εκτός του Σχολείου, στα πλαίσια που διαμορφώνουν η οικογένεια και άλλοι κοινωνικοί φορείς. Οι κατηχητές της νεολαίας μας θα σταματήσουν το αντικοινωνικό έργο τους. Οι νέοι θα διδαχτούν την αρχαία και τη νέα Ελληνική Γλώσσα για να μπορούν να εκφράζουν τις σκέψεις και τα αισθήματά τους, χωρίς να «μπουκώνουν», χωρίς να «πνίγονται» από το βάρος των άλεκτων εννοιών, θα προστατεύσουμε τη Γλώσσα από κάθε τεχνητή αλλοίωση, από κάθε πιθηκισμό, είναι ζήτημα ταυτότητας, ευγένειας, πολιτισμού, είναι θέμα ψυχής και συνείδησης.

Θα έπρεπε ίσως να έχουμε θέσει από την αρχή το θέμα της Εκκλησίας, γιατί σ’ αυτήν δίνεται ο πρώτος όρκος της κάθε κυβέρνησης. Να σταματήσει αυτό το Χομεϊνικό καθεστώς. Κάθε θεσμός θα περιοριστεί στον δικό του ρόλο, κανένας δεν θα μπαίνει στα χωράφια του άλλου. Κανένας θεσμός δεν οφείλει να υπακούει ή να κλίνει το γόνυ μπροστά σε κανέναν. Άλλο πράμα ο αυτονόητος σεβασμός των θεσμών και άλλο η δήλωση πνευματικής ή άλλης υποταγής του ενός προς τον άλλο.

Ο Τύπος. Ο οποίος ασκεί (κατ’ ευφημισμόν βέβαια) την «Τέταρτη Εξουσία». Έχουμε την πολιτική θέση ότι ο Κεντρικός και ο Τοπικός έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος ισοδυναμεί με αυτή τούτη την υπόσταση της Δημοκρατίας, άρα είναι το θεσμικό μέγεθος που μας ενδιαφέρει κυρίαρχα. Θέλουμε τα Μέσα Ενημέρωσης να περιέλθουν στους ίδιους τους ανθρώπους του Τύπου, οι οποίοι θα μπορούν να ιδρύσουν Ανώνυμες Εταιρείες για να στεγάσουν τις επαγγελματικές μονάδες του Τύπου, να σταματήσει η αιχμαλωσία των δημοσιογράφων στους επενδυτές και τους μεγιστάνες, ν’ αποκαταστήσουν όπως αυτοί ξέρουν τη σχέση της δημοσιογραφίας με την κοινωνία, να εκφράζουν γνήσια κι ανόθευτα το αναγνωστικό – αγοραστικό τους κοινό, για να σπάσει το απόστημα της περιβόητης διαπλοκής, να εξυγιάνουμε την πιο ζωτική λειτουργία της Δημοκρατίας που είναι ο έλεγχος της πολιτικής εξουσίας από την δημοσιογραφία. Οι εφημερίδες που ταυτίζονται με πολιτικούς χώρους, αν και δεν κερδίζουν από την ταύτιση που υπηρετούν, εισπράττουν τις φθορές των χώρων αυτών.

Με κάθε τρόπο λοιπόν πρέπει να διαχωριστεί η δημοσιογραφία από την πολιτική, όπως διαχωρίζεται στη Δυτική Δημοκρατία η Δικαστική από τη Νομοθετική εξουσία. Η απαξίωση της Πολιτικής προκαλεί αυτόματα την απαξίωση της δημοσιογραφίας και το αντίστροφο, η μία παρασέρνει την άλλη προς τα πάνω ή προς τα κάτω, είναι μία κοινωνική εξίσωση. Η εξυγίανση αυτής της ιερής σχέσης θ’ αποτελέσει θεσμική κατάκτηση της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Υπάρχει δε ανάγκη διαχωρισμού της επαγγελματικής και της ερασιτεχνικής δημοσιογραφίας, σ’ εκείνη δηλαδή των δημοσιογράφων που ανήκουν σε έντυπα και ηλεκτρονικά Μέσα Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, από τη μια, και τα social media από την άλλη. Η «δημοσιογραφία των πολιτών» απολαμβάνει απόλυτη ελευθερία επώνυμης έκφρασης, όμως δεν έχει κανένα δικαίωμα στη διαφημιστική Αγορά, διότι δεν υπόκειται σε φορολογικά και ασφαλιστικά βάρη.

Στη θέση όλων των προνομίων που απολάμβανε ο Τύπος (και υπνώττουν στη διάρκεια αυτής της κρίσης για να επανέλθουν αργότερα) στη θέση του «επιδόματος των εκδοτών», προτείνεται η κατάργηση όλων των προνομίων και στη θέση τους να θεσπιστεί ένα «επίδομα αναγνώστη». Θα είναι ένα κονδύλι του Υπουργείου Παιδείας. Αναφερόμαστε συγκεκριμένα στους μαθητές των Γυμνασίων και των Λυκείων, οι οποίοι θα επιλέγουν ελεύθερα τη νόμιμη εφημερίδα που θέλουν να διαβάσουν. Στη θέση των κομματικών μαθητικών παρατάξεων (που άλλο δεν ξέρουν από το να κάνουν καταλήψεις και σ’ αυτές να εξαντλείται όλος ο στείρος ηρωισμός τους) στη θέση της αναρχίας και του φραμπαλά, μπορούμε να βάλουμε τις ανεξάρτητες εφημερίδες, για να διαπαιδαγωγήσουν με την ελεύθερη δημοσιογραφία τις νέες γενιές, να τις υποψιάσουν για τα κοινά, να προκαλέσουν την ενεργό συμμετοχή τους στη Δημοκρατία.

 

Οι τεχνοκράτες (στους οποίους πολλοί εναποθέτουν αφελώς τις ελπίδες τους) παράγουν συχνά τις ίδιες αγκυλώσεις που παράγουν και οι ιδεολόγοι. Ως ασπίδα προστασίας σ’ αυτό εμείς προτείνουμε την Πολιτική Οικονομία, η οποία λαβαίνει υπ’ όψη της στον σχεδιασμό και την εκτέλεση του σχεδίου την ενστικτώδη αντίδραση του λαού, συνδυάζει τη γνώση με το δεδομένο. Ισότιμα με την Πολιτική Οικονομία εκτιμούμε την πείρα, την εμπειρία, τη νικηφόρα ή όχι αναμέτρηση του πολιτικού προσώπου με τις μεταμορφώσεις και τις εναλλαγές της ζωής. Κι αυτό σημαίνει ότι δεν αναζητούμε αποστειρωμένους «χαρτογιακάδες» για την ηγεσία του Κινήματός μας, ούτε «πετυχημένους» με την τρέχουσα έννοια πολιτικούς για να μπουν στα ψηφοδέλτια του Κινήματος. Δεν αναγνωρίζουμε κανέναν ως ειδικό ή ανώτερο, δεν ψάχνουμε για όσιους και αγίους, ούτε φυσικά για αλάνθαστους. Στο «Ελληνικό Όνειρο» μπορεί ο κάθε Έλληνας οποιασδήποτε μόρφωσης, οποιουδήποτε επαγγέλματος, ο κάθε ανειδίκευτος εργάτης, έχει το δικαίωμα να πιστεύει ότι μπορεί να γίνει μέχρι και Πρόεδρος της (Προεδρικής) Δημοκρατίας.

Εν κατακλείδι: Το «Ελληνικό Όνειρο», όπως λένε «Αμερικανικό Όνειρο» ή «Γερμανικό Όνειρο» ή…

Ναι. Έχουμε ανάγκη το δικό μας εθνικό όνειρο, καθώς το έχουν οι προηγμέοι λαοί. Να πάψουμε να σκεφτόμαστε και να ονειρευόμαστε σαν κάτι άλλο από αυτό που είμαστε ή απ’ αυτό που πρέπει να γίνουμε. Αυτός ο διχασμός είναι σχιζοφρενικός. Έλαχε σ’ εμάς να τον θεραπεύσουμε και ν’ ανοίξουμε έτσι την Πύλη για την επιστροφή του Ελληνισμού στην κοιτίδα του.

Αναγγελία 2011