Για όλα τα επιτεύγματα χρειάζεται αγώνας, Γιάννη μ’. Και μόχθος. Εκτός από το να γεράσουν μαζί ένας άντρας και μια γυναίκα που αγαπιούνται. Είναι το μόνο μέγα επίτευγμα που γίνεται δια της διασκεδάσεως.
Θα πεις, είναι δυνατόν να το διασκεδάζει ο παππούλης με τη γριά του;
Δεν είμαι ακόμα παππούλης, αλλά θα ισχυριστώ ΝΑΙ.
Καθότι…πες μου… τι είναι ο έρωτας;
Είναι τάχα η πολεμική ορμή να καταβροχθίσει ο ένας τον άλλο, καθώς κάνουν οι νέοι;
Όχι, δεν είναι!
Είναι τάχα η φυσική ορμή να καταπιεί ο ένας τον άλλο, καθώς κάνουν οι αχόρταγοι;
Όχι, δεν είναι!
Τι είναι λοιπόν;
Είναι, ας πούμε, να λυθούν τα κορδόνια των παπουτσιών σου και να σκύψει η γριά σου να τα δέσει, χωρίς να σου πει «λύθηκαν τα κορδόνια σου, να τα δέσεις για να μην πεδικλωθείς»… Χωρίς, κυρίως, να της πεις εσύ «δέσε τα κορδόνια μου». Τίποτε από τα δύο. Μόνο εκείνο το εξαίσιο ένα: Να δει εκείνη ότι λύθηκαν τα κορδόνια των παπουτσιών σου και να σκύψει να τα δέσει, γιατί φοβάται μην πεδικλωθείς και πέσεις…
Αυτός είναι έρωτας. Αυτός είναι Ο έρωτας.
Κι αυτός ο έρωτας, Γιάννη μ’, δεν ευδοκιμεί στους νέους που καταβροχθίζουν ο ένας τον άλλο, ούτε στους αχόρταγους που καταπίνουν αλλήλους. Ευδοκιμεί όμως στα ζευγάρια που σφυρηλάτησαν την αγάπη τους με το σφυρί και τ’ αμόνι.
Ναι, ξέρω, θα πεις, το κάνουν από αδυναμία, τι άλλο…
Όχι ρε! Δεν το κάνουν από αδυναμία. Όσο και να μας φαίνεται αστείο, ο γεροντίστικος έρωτας είναι το ίδιο απολαυστικός όσο και των εφήβων. Ποια διαφορά νομίζεις ότι κάνει απολαυστικότερο τον εφηβικό έρωτα από τον παππουλίστικο; Καμία! Την ίδια δουλειά κάνουν όλα τα γεωτρύπανα! Με την ίδια ευχαρίστηση απολαμβάνει η αθάνατη γη την ηδονή της.
Διότι… και θα σου το πω πεζά… ο έρωτας είναι στον εγκέφαλο, στην καρδιά. Αυτός ενεργοποιεί ολοκληρωτικά και αυτοκρατόρικα το σύστημα των κυττάρων και κάνει να ρέουν οι χυμοί, να στραγγίζουν τα βουνά σε βρυσούλες.
Δεν ξέρω κιόλας… αλλά… υπολογίζω, Γιάννη μ’, ότι… άμα τύχει και λυθεί το κορδόνι από το παπούτσι σου, μετά από τριάντα χρόνια γάμου, αν… λέω: αν… η κυρά σου σκύψει να δέσει το κορδόνι για να μην το πατήσεις και πέσεις και σπάσεις τα μούτρα σου, μάθε ότι…αυτός είναι ο έρωτας που δε λύγισε ποτέ, είναι ο απολαυστικός έρωτας που δεν θα λυγίσει ποτέ… και το μόνο που να εύχεσαι, θα σου πω, είναι να πεθάνεις την ίδια μέρα μαζί της, την ίδια ώρα, γιατί κανείς από τους δυο σας δεν θα μπορεί να μείνει μόνος του πίσω χωρίς τον άλλο… αυτός ο πόνος που νοιώθει για τον πόνο που θα νοιώσεις ΑΝ πέσεις, είναι ο μεγάλος έρωτας και είναι ασύγκριτος μ’ εκείνον που οι έφηβοι πολεμάνε για να κατακτήσει ο ένας τον άλλο και να περιφέρουν το σώμα του συντρόφου ως τρόπαιο… Ο έρωτας, Γιάννη μ’, δεν είναι κατάκτηση, ούτε κατοχή. Είναι η μέγιστη ελευθερία. Είναι η αύρα που συγκλονίζει την ψυχή σου το γλυκό σούρουπο. Και δεν συμβαίνει ποτέ, αν η άλωση της Τροίας δεν μετατραπεί σε Ιλιάδα και σε Οδύσσεια… πώς να το πω… αν δεν μεταποιηθεί σε ποίηση των θεών, σε ιερουργία των σωμάτων και των ψυχών που θεώνονται μ’ ένα κοίταγμα, μ’ ένα άγγιγμα, με μια εύγλωττη αθάνατη σιωπή…
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΦΛΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 