Στην τεκμηρίωση της πρότασης για ίδρυση κεντρώου κόμματος είναι χρήσιμες οι εκτιμήσεις για το ποιες ήταν στο τέλος της μεταπολίτευσης οι συνέπειες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠαΣοΚ που μετακινήθηκαν από τις ιδεολογικές τους μήτρες. Τα δύο αυτά κόμματα εξουσίας κυβέρνησαν την Ελλάδα εναλλάξ, ωστόσο συσσώρευσαν στη χώρα ανυπέρβλητα δεινά και την εξέθεσαν ανεπανόρθωτα στα μάτια της Οικουμένης.
Το ΠαΣοΚ. Για ν’ αναχαιτίσει την αριστερά που ανέβαινε απειλητικά, υιοθέτησε τη ρητορεία και την συνθηματολογία της, μπόλιασε με αριστερό λαϊκισμό την πολιτική ζωή της χώρας, λεηλάτησε το δυναμικό της και το χώνεψε εντός του, δημιουργώντας ένα κράμα αριστερής συνείδησης, κεντροαριστερής ρητορείας και δεξιάς πρακτικής. Ήταν ένας νόθος πολιτικός λόγος. Ένα μπάσταρδο «πράμα» που εξαπάτησε ακόμα και τους ψαγμένους, ξεδόντιασε την αριστερή διανόηση, αφού πρώτα τη βόλεψε, την κατέστησε γραφική. Καθόλου τυχαίο που αυτό ακριβώς ήθελε να συμβεί στην Ελλάδα η Αμερική της δεκαετίας του ’60. Ο Ανδρέας Παπανδρέου αποτέλεσε τον ακαταμάχητο κυματοθραύστη της αριστεράς. Ίσως η μεγαλύτερη προσφορά του στην Ελλάδα να μην είναι όλα εκείνα τα ωραία που του αποδίδουν, αλλά αυτή η αδήλωτη και η ΜΗ αναγνώσιμη επιτυχία του. Για να το κάνει όμως αυτό, «πρόδωσε» το Κέντρο που τον γέννησε, μετακινήθηκε προς τα αριστερά, δημιούργησε μια νέα έννοια, την κεντροαριστερά, προσπάθησε να της προσδώσει μόνιμα χαρακτηριστικά, όμως, αν και ο στόχος αναχαίτισης επετεύχθη, η στερεοποίηση του νέου χώρου απέτυχε. Και ιδού που – με το πρώτο ζόρι – κύλισε εκεί απ’ όπου εκλάπη. Μόνο που ο Αλέξης Τσίπρας έχει τώρα να διαχειριστεί μια βίαιη επιστροφή αλλοτριωμένων αριστερών. Ο Ανδρέας τους είχε μαζέψει όλους, τους έβαλε στο σπηλιά και, ως άλλος Πολύφημος, τους έφαγε και τώρα, μετά το θάνατό του, τους αφόδευσε. Ο Ανδρέας Παπανδρέου όντως λεηλάτησε την αριστερά, όμως πριν απ’ αυτό διαμέλισε το Κέντρο. Ιστορικά, το πολιτικό αυτό έγκλημα ήταν επαχθέστερο από το άλλο.
Όμως, ό,τι έκαμε ο Ανδρέας στο Κέντρο, έκαμε στην Κεντροαριστερά του Ανδρέα ο Καραμανλής τζούνιορ. Ύστερα από επίμονη διαδρομή, το 2004 κατόρθωσε να εμβολίσει το ΠαΣοΚ χρησιμοποιώντας το «κεντρώο» πρόσωπο του κόμματός του, απέσπασε ένα κομμάτι, όσο ήταν αρκετό για να επανέλθει στη εξουσία η Νέα Δημοκρατία. Το τίμημα όμως αυτής της επιλογής ήταν βαρύ. Με την κίνησή του απελευθέρωσε διάφορους δεξιούς θύλακες που ροκάνισαν το κόμμα στα δεξιά του πλευρά μετατρέποντας την παράταξη σε ένα ασθμαίνον κόμμα που, για να κρατηθεί στη εξουσία το 2012, εξαναγκάστησε σε συνεργασία τόσο με το μισητό ΠαΣοΚ, ένα απολειφάδι πια, όσο και με την Δημοκρατική Αριστερά, που πασχίζει φτωχοπροδρομικά να πάρει πίσω τα ψηφουλάκια που άρπαζαν συστηματικά ο Ανδρέας και οι επίγονοί του από την αριστερά.
Το παλιό Κέντρο, προδομένο και ταπεινωμένο από το ΠαΣοΚ, λεηλατημένο αγρίως από τη Νέα Δημοκρατία, έγινε βορά και των δύο. Ο φιλήσυχος και νομιμόφρων πολίτης που αποτελεί πλειοψηφία στην Ελληνική κοινωνία, απαιτεί τώρα το εξής απλό: Η Δεξιά να γίνει μια καθαρή Δεξιά, όσο της πρέπει, η Αριστερά να γίνει μια καθαρή Αριστερά, όσο της πρέπει επίσης, να εκλείψουν οι νόθες έννοιες της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς ομού, για να αναστηθεί λυτρωτικά και ευεργετικά το μεγάλο γνήσιο Κέντρο. Στην αρχή αυτό θα γίνει με πολλά κόμματα και κομματίδια. Θα βρεθούν όμως όλα ξανά και θα γίνουν ΕΝΑ. Όπως έγινε το ’61…
Ο Αλέξης; Α, ναι! Τότε, θα μείνει με την φθίνουσα κεντροαριστερά στο χέρι…
Αναγγελία φ. 469 / 4 Ιουλίου 2012
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΦΛΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 