Είναι ολοφάνερη η ενοχή όλων των κομμάτων, μεγάλων ή μικρών, είτε κυβέρνησαν, είτε δεν κυβέρνησαν αυτόν τον δύσμοιρο τόπο. Είναι εξόφθαλμη η ενοχή (αλλά σημαντικότερη κι απ’ αυτήν) η αναξιότητα του Ελληνικού πολιτικού συστήματος εν συνόλω. Είναι ολοφάνερη η παρακμή των κομμάτων. Εξουσίας ή μη. Τίθεται ζήτημα: Η Δημοκρατία κάνει αποδεκτή μόνο την πολιτική λύση, που σημαίνει ότι ή διορθώνουμε τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα ή φτιάχνουμε νέα. Ποιος όμως πιστεύει ότι τα κόμματα που είναι ή δεν είναι στη Βουλή, διαθέτουν πρόταση εξουσίας ικανή να βγάλει την Ελλάδα από το εφιαλτικό αδιέξοδο και να την οδηγήσει στην προκοπή; Κανείς. Για κανένα. Μένει τι; Να φτιάξουμε και ν’ ακολουθήσουμε κάποιο νέο κόμμα. Εντάξει… Δυστυχώς όμως οι νέες προσπάθειες που εμφανίστηκαν στο προσκήνιο, εφαρμόζουν τις παλιές συνταγές, αρθρώνουν τον γνωστό κουραστικό πολιτικό λόγο, τίποτα νέο δεν κομίζουν. Αλλά… γιατί;
Η ίδρυση νέου πολιτικού φορέα προϋποθέτει την ίδρυση και την ανάπτυξη νέου φιλοσοφικού χώρου, ο ιδεολογικός όγκος του οποίου θα τροφοδοτήσει το ύφος και το περιεχόμενο του κομματικού οργανισμού που θα διεκδικεί την ψήφο του λαού στις εκλογές. Κανένα πολιτικό κόμμα δεν μπορεί να σταθεί για πολύ στο προσκήνιο, αν δεν διαθέτει φιλοσοφικό αντίκρισμα, αν δεν αντλεί τον λόγο του από μια «Μεγάλη Ιδέα», αν δεν μορφώνει την στάση του με βάση μια «μήτρα ιδέα», αν δεν εφαρμόζει ένα φιλοσοφικό ρεύμα πολιτικών και κοινωνικών ιδεών. Νόμος απαράβατος αυτό!
Τα κόμματα βεβαίως τα υπηρέτησαν και τ’ ανέδειξαν οι πολιτικοί, όμως τα δημιούργησε και τα τροφοδότησε η διανόηση. Χωρίς το στοιχείο της διανόησης η πολιτική αποχυμώνεται, είναι άδειο σακί. Η εξουσία της Αριστεράς στην Ελλάδα π.χ. δεν ήταν ποτέ κυβερνητική, γεγονός που εξαπατά ορισμένους και τους πείθει για τη δήθεν αθωότητά της σε ό,τι αφορά τα δεινά του «μνημονίου». Όμως η εξουσία ενός κόμματος, αριστερού ή όχι, η εξουσία μιας παράταξης, αριστερής ή όχι επίσης, δεν τεκμηριώνεται από την κυβερνητική αλλά από την πολιτισμική φιλοσοφία που ασκεί. Και η Αριστερά στην Ελλάδα κατάφερε (πριν και μετά τη Χούντα του Παπαδόπουλου) ν’ ασκήσει την πολιτισμική αυτή φιλοσοφία που διαμόρφωσε την κρατικοδίαιτη μεταπολιτευτική μας πραγματικότητα. Για να είμαστε δίκαιοι, αυτό έγινε με την δεξιοτεχνική παρέμβαση του λαοπλάνου Ανδρέα, ο οποίος από την πρώτη στιγμή της εξουσίας του είχε δηλώσει ότι «στην πορεία θα συναντηθούμε με την διανόηση», γνώριζε την εξίσωση ο Ανδρέας, ήξερε ότι στο ξεκίνημά του δεν είχε την διανόηση με το μέρος του, αλλά στην πορεία του ΠαΣοΚ όχι μόνο δεν συναντήθηκε με την διανόηση, διέκοψε και τις όποιες συγγενικές σχέσεις διέθετε. Η παραδοσιακή Αριστερά, ορθόδοξη κι ανανεωτική, αλλά κι εκείνη που βρήκε αργυρώνητη στέγη στο ΠαΣοΚ του δημεγέρτη Ανδρέα, πήρε πάντως με το μέρος της τη Διανόηση. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης ο τραγουδιστής ή ο μουσικός ή ο συγγραφέας ή ο ζωγράφος που δεν ήταν αριστερός και «προοδευτικός», ήταν δακτυλοδεικτούμενος, ήταν ένα συντηρητικό μίασμα… Η Αριστερά ανταπέδωσε με τον τρόπο αυτό τους ψόγους και τις αδικίες που υπέστη. Όμως έκαμε το ιστορικό λάθος (άλλο ένα λάθος μέσα στα άπειρα ιστορικά λάθη που έχει διαπράξει) να περιφρονήσει την διανόηση ως μέγεθος και να χρησιμοποιεί τους διανοούμενους ως μονάδες, τις οποίες μετέτρεπε σε ισχυρούς φορείς κομματικής προπαγάνδας. Οι συνέπειες ήταν οικτρές. Τόσο για την ίδια την Αριστερά, όσο και για τους διανοούμενους που δεν αντιλήφθηκαν την παγίδα…
Το μεγαλύτερο «κατόρθωμα» (να το πούμε καθαρά: η μεγαλύτερη ενοχή) της μεταπολίτευσης, δηλαδή όλων των μεταπολιτευτικών κομμάτων ομού, είναι η συμπερασματική λογική που επικράτησε στα μυαλά της σημερινής νεολαίας ότι αρχές και κώδικες ηθικής είναι καθυστερημένες φιλοσοφίες και πρακτικές μιας γενιάς που απέτυχε παταγωδώς να οδηγήσει την Ελλάδα στον εκσυγχρονισμό ή την συμπόρευσή της με τα προηγμένα κράτη του πλανήτη. Μέσα σ’ αυτό τον ορυμαγδό των γεγονότων του 2010 και του 2011 θάβονται όρθιες συνειδήσεις που αγωνίστηκαν να διατηρηθούν φρέσκιες, επιλέγοντας κοστολογημένη απόσταση από την πολιτική πρακτική της μεταπολίτευσης. Ο αγώνας όμως αυτών των (λίγων) ηθικών Ελλήνων δεν διαχωρίζεται σήμερα από την απόγνωση των ευνοημένων του συστήματος, εμφανίζεται εξ ίσου καταδικαστέος, αφού αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι κάθε επένδυση που αυτά τα τελευταία σαράντα χρόνια έγινε στην πολιτική και την κοινωνική ηθική, πήγε ολόκληρη στράφι…
Παρά τις αρνητικές αυτές εκτιμήσεις, η αρχική θέση ότι «κανένα πολιτικό κόμμα δεν μπορεί να σταθεί για πολύ στο προσκήνιο, αν δεν διαθέτει φιλοσοφικό αντίκρισμα», ισχύει ακόμα και σήμερα, θα ισχύει πάντα. Αναζητώντας λοιπόν «πολιτική λύση» στο διοικητικό (και όχι μόνο) πρόβλημα της Ελλάδας, αποκλείοντας μεθοδολογικά την δικτατορία, ψάχνει κανείς να εντοπίσει τους όρους δημιουργίας ενός νέου πολιτικού φορέα, ικανού να συγκινήσει το λαό, ικανότερου όμως κι απ’ αυτό στο να διοικήσει με εθνικούς (και όχι λαϊκούς) όρους τη χώρα.
Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι πρέπει να δημιουργηθούν δύο παράλληλα σχήματα. Το ένα είναι ο ιδεολογικός φορέας και το άλλο είναι ο πολιτικός οργανισμός. Εμείς όμως είδαμε κατ’ επανάληψη να δημιουργείται πολιτικός οργανισμός χωρίς ιδεολογικό φορέα! Είναι μια ιστορική αντινομία αυτό, είναι έκφραση πολιτικής άγνοιας. Δείχνει την παρακμή και την κατάπτωση της πολιτικής σκέψης, οδηγεί σε θνησιγενή πολιτικά σχήματα. Τέτοια κόμματα είναι ήδη πολλά στο προσκήνιο και, φυσικά, αναμένεται η εξαφάνισή τους, υπάρχουν μόνο επειδή δεν βρέθηκε ακόμα η εναλλακτική λύση…
Αλλά τι σημαίνει «ιδεολογικός φορέας»;
Σημαίνει πριν απ’ όλα την κοσμοθέαση. Ποια κοσμοθέαση; Τάχα τον Μαρξισμό – Λενινισμό; Λίγοι γνωρίζουν ότι οι μόνες ιδεολογίες που μπορούν να υπολογιστούν ως κοσμοθεωρίες, είναι ο Μαρξισμός, ο Χριστιανισμός, ο Ιουδαϊσμός και το Ισλάμ. Ο Μαρξισμός υποδιαιρείται σε κομμουνισμό και σοσιαλισμό αλλά και σε αμέτρητες αιρέσεις αυτών των δύο υποδιαιρέσεων, ου μην αλλά και τον εθνικοσοσιαλισμό.
Λοιπόν, όλες οι κοσμοθεωρίες (και οι υποδιαιρέσεις τους) απέτυχαν. Η εποχή μας απομυθοποιεί τα πάντα. Ο σοσιαλισμός κινεί ακόμα κάποια φαντάσματα, εξ αντανακλάσεως, μέχρι να εξαλειφθούν οι ιδεοληπτικές νευρώσεις των τελευταίων δύο αιώνων. Ο καπιταλισμός αγωνιά και ψάχνει νέα εργαλεία συμπεριφοράς, ο επιθανάτιος ρόγχος του κορυφώνεται αυτές τις μέρες στις Η.Π.Α. Οι θρησκείες υποχωρούν, υπάρχουν ακόμα τύποις χάριν των εθιστικών τελετουργιών. Ο πλανήτης αλλάζει.
Οι σοφοί του πλανήτη έχουν όμως έναν «άσσο στο μανίκι». Αναζητώντας εδώ και αιώνες τις «μήτρες ιδέες» οι σοφοί της Δύσης (αλλά και της Ανατολής) γνωρίζουν και καλλιεργούν την αρχαιοελληνική κοσμοθέαση, τη βάζουν στα πανεπιστήμιά τους, όλες οι επιστήμες παραπέμπουν σ’ αυτήν, η επαναφορά της (όχι μονάχα ως βάση του Δυτικού Πολιτισμού, που ήταν μέχρι σήμερα, αλλά ως κάτι πολύ ευρύτερο, θα έλεγε κανείς: παγκόσμιο) φαντάζει για τους ψαγμένους ως μοναδική διέξοδος από το παγκόσμιο τέλμα. Κανείς ακόμα δεν ξέρει πώς ακριβώς θα γίνει αυτό, αλλά έχουμε σημάδια μιας διεθνούς αναζήτησης, η οποία επιχειρείται ν’ ανακοπεί με «αντιπληροφορίες» περί «κακών εξωγήινων» κ.λ.π. Η προσμονή όμως για μια ιδεολογική ανάκαμψη της ανθρωπότητας είναι έντονη και εστιάζεται στην Ελληνική κοσμοθέαση, όπως αυτή καταγράφεται και υπηρετείται από Ελληνιστές και Φιλέλληνες όλου του κόσμου.
Θα σκεφτεί τώρα κάποιος: Αν ιδρυόταν ένας τέτοιος φιλοσοφικός φορέας στην Ελλάδα, όπου είναι και ο φυσικός του τόπος, ΑΝ αυτός ο φιλοσοφικός φορέας ενέπνεε έναν σύγχρονο (και παράλληλο με τον φιλοσοφικό φορέα) πολιτικό οργανισμό, ο οποίος θ’ αναλάμβανε το πολιτικό έργο της ανάστασης του Ελληνικού Έθνους, τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε απ’ αυτή τη δράση, στην οποία προφανώς προσδίδουμε κοσμοπολίτικο (άλλοι το λένε Διεθνιστικό) χαρακτήρα;
Δυστυχώς, στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει πάντα μ’ αυτούς τους νεοέλληνες, η «μυρουδιά» αυτής της «Μεγάλης Ιδέας» και η έκδηλη πλέον ανάγκη επιστροφής στα πατρογονικά νάματα συνδέθηκαν ήδη με τοπικιστικές περιχαρακώσεις, ναρκισσιστικούς εθνικισμούς, χλαμύδες, δόρατα και ασπίδες ή δωδεκαθεϊστικές τελετουργίες, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που καθίσταται ύποπτη αυτή η «τρέλα», άκρως ύποπτη, διότι μοιάζει να λειτουργεί ως ανάχωμα ή κυματοθραύστης, ύποπτη κυρίως εξ αιτίας της συστηματικής και φανατικής απαξίωσης που ασκεί εναντίον ΚΑΙ της πολιτικής ΚΑΙ της διανόησης… δύο βασικών δηλαδή θεμελίων λίθων που θ’ αποτελούσαν τη βάση ενός νέου ιδεολογικού οικοδομήματος, θα οδηγούσαν σε μια έγερση της εθνικής και της λαϊκής συνείδησης…
Αναγγελία φ. 423 – 27 Ιουλίου 2011
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΦΛΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 