Κατακερματισμός, λέει…

Η νέα πολιτική πρακτική απαιτεί νέα σκέψη…

Η απαισιόδοξη παρατήρηση του Σταύρου Ζαρκαβέλη είναι κατ’ αρχήν σωστή: “Ο νέος κεντρώος χώρος που μπορεί να δώσει νέα πνοή στη χώρα, αυτή τη στιγμή είναι κατακερματισμένοs σε κομματίδια”, γράφει στο facebook. Έτσι είναι! Αλλά: Είναι άραγε η προϋπόθεση; Θα ήταν δηλαδή χρήσιμο για τη χώρα να ενωθούν σε έναν φορέα όλα τα κόμματα που αυτοχαρακτηρίζονται ή ετεροπροσδιορίζονται ως κεντρώα; Θα ικανοποιούσε κάτι τέτοιο τον ανήσυχο πολίτη;

Τα γραπτά μένουν

Υπήρξαν φωνές που προειδοποίησαν, αλλά δεν άκουγε κανείς…

Οι νέοι λένε ότι θα φύγουν από δω. Θα πάνε σ’ άλλα μέρη. Έφυγαν ήδη πολλοί. Θα φύγουν κι άλλοι. Δεν ξέρουν και δεν θέλουν ν’ ακούσουν ότι το πρόβλημα είναι παντού ίδιο, ίσως χειρότερο, δεν είναι μόνο εδώ τόσο άθλια, το παγκόσμιο σύστημα κλυδωνίζεται και ψάχνει νέα εργαλεία σκέψης και συμπεριφοράς, τα οποία δεν έχει ακόμα βρει. Όπου και να πάνε τα παιδιά μας, θ’ αντιμετωπίσουν τα ίδια. Η επιμονή τους όμως στο φευγιό δείχνει και παντελή έλλειψη ενημέρωσης. Λοιπόν, για όσους λένε άλλα από εκείνα που έλεγαν και για όσους ξεχνούν αυτά που θα έπρεπε να θυμούνται, θα παραθέσουμε δύο αποσπάσματα σχετικών άρθρων που δημοσιεύτηκαν στην «Αναγγελία» τον Δεκέμβριο του 2002, οκτώ ολόκληρα χρόνια πριν το πρώτο μνημόνιο…

Η ίδρυση νέου πολιτικού κόμματος απαιτεί… φιλοσοφία!

Είναι ολοφάνερη η ενοχή όλων των κομμάτων, μεγάλων ή μικρών, είτε κυβέρνησαν, είτε δεν κυβέρνησαν αυτόν τον δύσμοιρο τόπο. Είναι εξόφθαλμη η ενοχή (αλλά σημαντικότερη κι απ’ αυτήν) η αναξιότητα του Ελληνικού πολιτικού συστήματος εν συνόλω. Είναι ολοφάνερη η παρακμή των κομμάτων. Εξουσίας ή μη. Τίθεται ζήτημα: Η Δημοκρατία κάνει αποδεκτή μόνο την πολιτική λύση, που σημαίνει ότι ή διορθώνουμε τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα ή φτιάχνουμε νέα. Ποιος όμως πιστεύει ότι τα κόμματα που είναι ή δεν είναι στη Βουλή, διαθέτουν πρόταση εξουσίας ικανή να βγάλει την Ελλάδα από το εφιαλτικό αδιέξοδο και να την οδηγήσει στην προκοπή; Κανείς. Για κανένα. Μένει τι; Να φτιάξουμε και ν’ ακολουθήσουμε κάποιο νέο κόμμα. Εντάξει… Δυστυχώς όμως οι νέες προσπάθειες που εμφανίστηκαν στο προσκήνιο, εφαρμόζουν τις παλιές συνταγές, αρθρώνουν τον γνωστό κουραστικό πολιτικό λόγο, τίποτα νέο δεν κομίζουν. Αλλά… γιατί;

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Η συγγραφή αυτού του κειμένου έγινε με τη σκέψη ότι δεν έχει καμία τύχη ο πολιτικός φορέας που ιδρύεται χωρίς φιλοσοφική βάση, χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο, ακόμα κι αν κατατεθεί ως άθροισμα των καλύτερων ή και των ιδανικότερων προτάσεων. Το πολυσυλλεκτικό Κίνημα που θα γεννηθεί, απαιτεί σαφείς και στέρεες Ιδεολογικές Αρχές, ώστε – με την προσήλωση σε αυτές – να κατακτηθεί η αρμονία στο εσωτερικό του. Είναι δηλαδή αναγκαίος ένας συνεκτικός ιστός των πολιτικών προτάσεων που θα επιλεγούν για να συγκροτήσουν ένα κυβερνητικό πρόγραμμα, είναι απαραίτητο να οριστεί ο χώρος, η πολιτική περιοχή της θεωρίας και της πράξης και δη ως αντίδοτο στις τρέχουσες πολιτικές ιδεολογίες που χρεοκόπησαν.

Ο νέος διμέτωπος αγώνας της Δημοκρατίας εναντίον της αριστεράς και της δεξιάς

Ο ορισμός και τα όρια του μεσαίου πολιτικού χώρου ως Δημοκρατική Παράταξη

Η Δημοκρατία, η ύψιστη αυτή έννοια του παγκόσμιου πολιτισμού, το δώρο του Ελληνισμού στην ανθρωπότητα, περιμένει τον πρίγκιπά της. Η Δημοκρατία αναζητά πάλι τον ορισμό της. Κάνει το αόρατο βήμα της με διμέτωπο πολιτικό αγώνα εναντίον της δεξιάς και της αριστεράς, της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς, εναντίον του σοσιαλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, εναντίον των δεξιών και αριστερών άκρων, με την ίδια θέρμη αποκηρύσσει τον Χίτλερ και τον Στάλιν, δηλαδή τον γαλάζιο και τον κόκκινο φασισμό, τον εθνικισμό της δεξιάς και τον διεθνισμό της αριστεράς. Άλλωστε το νέο πολιτικό σκηνικό δεν θα ορίζεται στο εξής από τους παρωχημένους αυτούς ιδεολογικούς και γραφικούς πια διαχωρισμούς. Θα οριοθετείται από νέες έννοιες της σύγχρονης οικουμενικής σκέψης απέναντι στην καθυστέρηση και την οπισθοδρόμηση, θα χαρακτηρίζεται από την πολιτισμένη ή την βάρβαρη συμπεριφορά, από τον διάλογο ή τον τσαμπουκά, θα περιγράφεται με την ατομική και την συλλογική αναζήτηση για ποιότητα ζωής ή, αντιθέτως, με την φανατική εμμονή σε απολιθώματα της παλαιότερης και της νεότερης Πολιτικής Ιστορίας.

Η αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ

Η ακούσια αυτοδιάλυση του βασικού ενόχου της Μεταπολίτευσης δεν ελευθερώνει πολιτικό χώρο

Η κρίση και οι σεισμικές εξελίξεις στο ΠαΣοΚ μας θύμισαν ένα προφητικό άρθρο δημοσιευμένο στην «Αναγγελία» τον Δεκέμβριο του 2002. Είχε ως αφορμή του ένα άρθρο του Κώστα Λαλιώτη στα «Νέα» (26/10/2002) που έθετε το ζήτημα της κεντροαριστεράς. Διαφωνώντας με το επιφανές τότε στέλεχος του ΠαΣοΚ που για μιαν ακόμα φορά ζητούσε υποκριτικά διάλογο με την αριστερά, γράφαμε τα εξής επίκαιρα:

Το θεμέλιο για ένα νέο πολιτικό οικοδόμημα

Ο ιστορικός ρόλος της Μεταπολυτεχνειακής γενιάς

Η Ελλάδα είναι αιχμάλωτη των δανειστών της. Το έθνος διασύρθηκε, ο Ελληνισμός διαπομπεύτηκε ενώπιον της Οικουμένης. Το όνομα «Έλληνας» στον κόσμο ήταν λαμπρό και φωτεινό, μα τώρα έγινε συνώνυμο της απατεωνιάς και της τεμπελιάς. Ποτέ στην Ιστορία της η Ελλάδα δεν υπέστη τέτοια ταπείνωση. Δεν ηττήθηκε στο πεδίο της μάχης, αλλά στο επίπεδο της διαχείρισης των αγαθών της υποχρεώθηκε να συνάψει επαχθή «μνημόνια» για να μην καταρρεύσει, να μην επιστρέψει ως κράτος και κοινωνία στον 19ο αιώνα.

Το επιχειρείν

Η επανεκκίνηση της οικονομίας απαιτεί πάγωμα υποχρεώσεων της Αγοράς

Σε άρθρο μας στην «Αναγγελία» τον Δεκέμβριο του 2002, ακριβώς δέκα χρόνια νωρίτερα, με τίτλο «το κύκνειο άσμα των μικρών επιχειρήσεων», όταν κανείς από τους πολιτικούς και κανείς από τους οικονομολόγους δεν έθετε τέτοια επώδυνα ζητήματα για διαβούλευση, προβλέψαμε την καθίζηση και τη συρρίκνωση της Αγοράς, όπως ακριβώς εκδηλώθηκε στην κορύφωση της οικονομικής κρίσης το 2012. Γράφαμε επί λέξει, το 2002:

Ο ξυπόλητος στρατός του νέου Ξέρξη

Η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών της Ιστορίας απειλεί την ισορροπία της Δύσης

Το επιχειρείν και η εργασία, η αγροτική και η βιοτεχνική – βιομηχανική παραγωγή δε μπορούν να δώσουν μόνιμη απάντηση στο φαινόμενο της ανεργίας. Για θρησκευτικούς λόγους οι λαοί της Ανατολής δεν θα το λύσουν ποτέ στην κοιτίδα τους, ενώ ταυτόχρονα θα πιέζουν ασφυκτικά τις Δυτικές κοινωνίες, με πρώτη και καλύτερη την Ελλάδα που βρίσκεται στο σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης. Άρχισε ήδη η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών στην Ιστορία. Τη λαθρομετανάστευση πρέπει να τη δούμε λοιπόν με ιστορικούς όρους. Το θέμα θα λυνόταν ίσως με «πολιτισμική διείσδυση» στην Ανατολή, αλλ’ αυτό είναι μακροπρόθεσμο και λεπτό ζήτημα.

Το Ελληνικό όνειρο

Οι βασικοί όροι της νέας πολιτικής σκέψης

Να διαβάσουμε, να μελετήσουμε τους θεωρητικούς της σύγχρονης αντίληψης, τους διανοητές και τους συγγραφείς που θεμελιώνουν το νέο κόσμο. Χωρίς βιβλία δεν γίνεται αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος. Οι νέοι μας είναι ανάγκη να υπερβούν την Πληροφορία του Διαδικτύου για να φτάσουν στη Γνώση. Δε νοείται Πολιτικό Κίνημα χωρίς πνευματικό περιεχόμενο. Φιλοδοξούμε να εμπνεύσουμε τη Νέα Λογοτεχνία, το Νέο Θέατρο, θα ξαναγαπήσουμε την ποίηση, το τραγούδι και το χορό, ν’ ανθίσει η Τέχνη, ο αθλητισμός, ο Νέος Πολιτισμός στην Ελλάδα, να καθαρίσουμε από τις σκουριές της τη λαϊκή μας παράδοση, να βάλουμε τον στοχασμό στη θέση της οργής, τον διάλογο στη θέση της βίας, τη συγκίνηση στη θέση της αναισθησίας, θα βάλουμε ξανά το πάθος στη θέση της απάθειας, να ξαναβρεί το υλικό του ο έρωτας. Θ’ αντλήσουμε από την πατρογονική μας κληρονομιά τις διαχρονικές αξίες που διαπαιδαγώγησαν την ανθρωπότητα.