Κατακερματισμός, λέει…

Η νέα πολιτική πρακτική απαιτεί νέα σκέψη…

Η απαισιόδοξη παρατήρηση του Σταύρου Ζαρκαβέλη είναι κατ’ αρχήν σωστή: “Ο νέος κεντρώος χώρος που μπορεί να δώσει νέα πνοή στη χώρα, αυτή τη στιγμή είναι κατακερματισμένοs σε κομματίδια”, γράφει στο facebook. Έτσι είναι! Αλλά: Είναι άραγε η προϋπόθεση; Θα ήταν δηλαδή χρήσιμο για τη χώρα να ενωθούν σε έναν φορέα όλα τα κόμματα που αυτοχαρακτηρίζονται ή ετεροπροσδιορίζονται ως κεντρώα; Θα ικανοποιούσε κάτι τέτοιο τον ανήσυχο πολίτη;

Η συνοπτική απάντηση στην σημαντική αυτή παρατήρηση είναι, κατά τη γνώμη μας, ότι: Η ανασύσταση του πολιτικού σκηνικού, σ’ αυτή τη φάση, δε μπορεί να γίνει ούτε με ενώσεις κομμάτων ή κομματιδίων, ούτε με αθροιστικές συμμαχίες πολιτικών προσώπων, αλλά, όντως, με τη δημιουργία μικρών αυτοτελών κομμάτων, στην αγκάλη των οποίων και σε επίπεδο παρέας οι πολίτες θα προσδιορίσουν και, τελικά, θα ορίσουν τη θέση τους ο καθένας στην Πολιτική. Κάτι που δεν έκαναν ποτέ ως τώρα. Διότι, σ’ αυτά τα κομματίδια συμμετέχουν εκείνοι τους οποίους εξόρισαν ή απλώς αγνόησαν τα μεγάλα κόμματα. Επομένως η δημόσια συζήτηση των πολιτών για τη δική τους συμμετοχή δε μπορεί να γίνει στο πλαίσιο διαλόγου που οργανώνει οποιοδήποτε μεγάλο κόμμα. Αύριο; Ναι. Δε μπορεί να γίνει αυτή την εποχή, διότι (παλιό ή νέο) το μεγάλο κόμμα βρίσκεται… σε κώμα και αδυνατεί πλήρως να οργανώσει μία αυθεντική συμμετοχική διαδικασία. Δεν έχει ούτε το κύρος πια, ούτε την αξιοπιστία για να το κάνει. Αλλά… κι αν το κάνει, δεν θα προσέλθει κανείς… Ακόμα και οι «58» που δεν είναι κόμμα, αλλά ενδιαφέρονται για τη συνένωση των κομμάτων, των κομματιδίων, των κινήσεων και των προσωπικοτήτων της κεντροαριστεράς, κινούνται ελιτίστικα. Δε μπορούν «να κατεβούν» στο λαό. Για το λόγο ότι είναι «άθροισμα» προσώπων ή ολοτήτων, δεν είναι γινόμενο. Όμως άλλο η πρόσθεση και άλλο ο πολλαπλασιασμός.

Ας σκεφτούμε αλλιώς: Τι να το κάνουμε πια το μεγάλο κόμμα; Δεν χρειάζεται! Από δω και στο εξής θέλουμε μικρά κόμματα που θα μπορούν να συγκροτούν κυβερνητικές συμμαχίες!

Λοιπόν…

Σ’ αυτή τη συγκυρία τα μικρά κόμματα υποκαθιστούν άριστα την παλιά κομματική οργάνωση πόλης. Οιουδήποτε (μεγάλου) κόμματος. Σ’ αυτά τώρα τα κομματίδια διεξάγεται ο σύγχρονος πολιτικός διάλογος. Είναι αυτό και ευτυχώς που είναι αυτό. Κάποτε ο διάλογος θα ολοκληρωθεί στο πλαίσιο της παρέας, κάποτε ο ανένταχτος μέχρι χτες πολίτης θα βρει την παρέα του και θα ενταχθεί σε αυτήν. Ε, τότε, η ίδια η ζωή θα θέσει το ζήτημα: Ποιες παρέες ομονοούν; Τι μας χωρίζει με τους άλλους;

Όμως αυτό δεν γίνεται τώρα. Κι ευτυχώς που δεν γίνεται τώρα. Δεν είναι η ώρα του. Υπό την έννοια αυτή τα πολλά μικρά κόμματα ή τα κομματίδια, ναι, προσφέρουν μέγιστη υπηρεσία στη Δημοκρατία. Είναι μία διακριτή πλέον αφύπνιση του πολίτη. Μια ενεργοποίηση που, δε μπορεί, θα βγάλει κάπου. Κι αυτό το «κάπου» δεν θα είναι ο πολυσπερμία, ούτε ο κατακερματισμός, αλλά μία πολύ μεγαλύτερη παρέα. Θα είναι η παρέα των παρεών. Η οποία θ’ αποτελείται από πολίτες που η μεταπολίτευση έβγαλε στο περιθώριο, αλλά, πλέον, πήραν τις τύχες της Πολιτικής στα χέρια τους. Και το έκαμαν αυθορμήτως, αυθεντικά, γνήσια, ακαθοδήγητα, ακηδεμόνευτα, πράγματι «από τα κάτω», για πρώτη φορά χωρίς ηγέτες, χωρίς αρχηγούς που έβαζαν τα λεφτά, εκείνα, ναι, που αποκτούσαν από ύποπτες πηγές κι ακόμα πιο ύποπτες συναλλαγές.

Τελική πρόβλεψη:

Ναι, τα κομματίδια θα γίνουν μία μέρα ένα μεγάλο κόμμα. Είτε με ένωση, είτε με συγχώνευση, είτε… ρουφώντας το ένα το άλλο.