Η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών της Ιστορίας απειλεί την ισορροπία της Δύσης
Το επιχειρείν και η εργασία, η αγροτική και η βιοτεχνική – βιομηχανική παραγωγή δε μπορούν να δώσουν μόνιμη απάντηση στο φαινόμενο της ανεργίας. Για θρησκευτικούς λόγους οι λαοί της Ανατολής δεν θα το λύσουν ποτέ στην κοιτίδα τους, ενώ ταυτόχρονα θα πιέζουν ασφυκτικά τις Δυτικές κοινωνίες, με πρώτη και καλύτερη την Ελλάδα που βρίσκεται στο σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης. Άρχισε ήδη η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών στην Ιστορία. Τη λαθρομετανάστευση πρέπει να τη δούμε λοιπόν με ιστορικούς όρους. Το θέμα θα λυνόταν ίσως με «πολιτισμική διείσδυση» στην Ανατολή, αλλ’ αυτό είναι μακροπρόθεσμο και λεπτό ζήτημα.
Για το τεράστιο αυτό θέμα απαιτείται ολοκληρωμένη, όσο και ευθεία, ξεκάθαρη αντίληψη. Την ιδανικότερη στάση που θα μπορούσε να επικαλεστεί κάποιος στο θέμα των μεταναστών, είναι η στάση της πρωθυπουργού της Αυστραλίας Τζούλιας Γκίλαρντ, όταν πήρε πατριωτική θέση απέναντι στους μουσουλμάνους που ήθελαν να ζουν στη χώρα της σύμφωνα με τον Ισλαμικό νόμο, τη «σαρία».
Με συνοπτικές διαδικασίες οι Ισλαμιστές ενημερώθηκαν ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν την Αυστραλία! Η πρωθυπουργός (για να μην υπάρχουν παρανοήσεις) διευκρίνισε ότι υποστηρίζει πλήρως τις ενέργειες των μυστικών υπηρεσιών της χώρας στην παρακολούθηση των τζαμιών σε όλη την επικράτεια!
Η δήλωσή της όμως δεν σταματούσε απλώς εκεί… «ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΟΧΙ ΟΙ ΑΥΣΤΡΑΛΟΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜOΣΤΟΥΝ» ξεκαθάρισε σε όλους, προσθέτοντας μάλιστα το «είτε αυτό αρέσει, είτε όχι»… «Έχω κουραστεί από την ανησυχία αυτού του έθνους μήπως ενοχλούμε μερικούς ανθρώπους ή την κουλτούρα τους… Η κουλτούρα μας έχει εξελιχθεί για περισσότερο από δύο αιώνες με αγώνες, προσπάθειες και επιτυχίες από εκατομμύρια ανδρών και γυναικών που κατέκτησαν την ελευθερία…
»Μιλάμε κυρίως ΑΓΓΛΙΚΑ, όχι Ισπανικά, Λιβανέζικα, Αραβικά, Κινέζικα, Γιαπωνέζικα, Ρωσικά ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα. Οπότε, αν επιθυμείτε να γίνετε μέρος της κοινωνίας μας, να μάθετε την γλώσσα μας.
»Οι περισσότεροι Αυστραλοί πιστεύουν στο Θεό. Αυτό δεν είναι κάποια Χριστιανική, δεξιά πολιτική προπαγάνδα, αλλά ένα γεγονός, επειδή Χριστιανοί άνδρες και γυναίκες βασισμένοι στα Χριστιανικά ιδεώδη, ίδρυσαν αυτό το έθνος και αυτό είναι πλήρως εξακριβωμένο. Εάν ο Θεός σας ενοχλεί, τότε σας προτείνω να σκεφτείτε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη σαν την νέα σας πατρίδα, γιατί ο Θεός είναι μέρος της κουλτούρας μας.
»Θα αποδεχτούμε τις πεποιθήσεις σας και δεν θα τις αμφισβητήσουμε. Αυτό που επιθυμούμε εκ μέρους σας είναι να αποδεχτείτε τις δικές μας πεποιθήσεις και να ζήσετε σε αρμονία και χαρούμενη ειρήνη μαζί μας.
Αυτή είναι η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ και Ο ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ και θα σας επιτρέψουμε κάθε ευκαιρία να τα απολαύσετε όλα. Αλλά, αφού τελειώσετε με τις διαμαρτυρίες σας και τις γκρίνιες σας για την Σημαία μας, τα Χριστιανικά μας πιστεύω ή τον τρόπο ζωής μας, σας συνιστώ ολόθερμα να εκμεταλλευτείτε μια άλλη μεγάλη Αυστραλιανή ελευθερία: ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ.»
Για να καταλήξει: «Αν δεν είστε ευτυχείς εδώ, τότε ΦΥΓΕΤΕ. Δεν σας υποχρεώσαμε να έλθετε. Εσείς επιλέξατε να έλθετε εδώ. Επομένως ΑΠΟΔΕΧΤΕΙΤΕ την χώρα που ΕΣΕΙΣ επιλέξατε».
Το παραπάνω κείμενο, όπως το δανειζόμαστε από την δημοσιότητα, καλύπτει σε μεγάλο βαθμό τις σκέψεις και τα αισθήματα του Ελληνικού λαού απέναντι στους απρόσκλητους επισκέπτες που εγκαταλείπουν την κοιτίδα τους με σκοπό να μην ξαναγυρίσουν ποτέ σε αυτήν. Οι μέτοικοι της Ανατολής είναι αμφίβολο αν μπορούν ν’ αγαπήσουν κάποια νέα πατρίδα, κουβαλούν όμως στη νέα τους «πατρίδα» την κουλτούρα τους. Για το αν μπορούν να το κάμουν και αν μπορούμε να το δεχτούμε, απαιτείται επιβεβαίωση κατά περίπτωση. Οποιαδήποτε άλλη θεώρηση ισοδυναμεί με βία σε βάρος μας.
Μπορεί ν’ αξιολογηθεί πολιτικά η αυτοπεποίθηση και η επίγνωση με την οποία μιλά ένα ΝΕΟ έθνος, η Αυστραλία. Και το ερώτημα: Πώς θα έπρεπε άραγε να μιλά ένα αρχαίο έθνος, η Ελλάδα, με πόση αυτοπεποίθηση, με πόση επίγνωση θα έπρεπε να μιλήσει η πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου;
Ελάχιστα σημεία του λόγου της πρωθυπουργού της Αυστραλίας απαιτούν προσαρμογή στην Ελληνική πραγματικότητα. Ένα απ’ αυτά θα μπορούσε να είναι η εθνική επίγνωση (την οποία όμως θ’ απευθύνουμε στον συλλογικό εαυτό μας, σε κανέναν άλλο) ότι: Δεν είμαστε απόγονοι του Αδάμ και της Εύας, αλλά του Δευκαλίωνα και της Πύρρας. Είναι ζήτημα ταυτότητας.
Θα μιλήσουμε εδώ με τη φωνή της τετράγωνης λογικής: Η Ελλάδα είναι αιχμάλωτη της απαράδεκτης συμφωνίας του Δουβλίνου, σύμφωνα με την οποία δεν μπορεί να προωθήσει τους αλλοδαπούς που θέλουν να πάνε σε άλλη χώρα, έτσι καταλήγει η ίδια ένα «κολαστήριο ψυχών», όχι μόνο για τους αλλοδαπούς, αλλά και για τους ιθαγενείς. Δε μπορεί να συνεχιστεί αυτό. Είναι βόμβα στα θεμέλια του κράτους, θα γίνει Ισλαμική άλωση της Ελλάδας. Ακόμα και να λύναμε όλα τα υπόλοιπα προβλήματα της χώρας, το ζήτημα των λαθρομεταναστών θα ήταν αρκετό για να πάνε όλες οι θυσίες του λαού χαμένες, δεδομένου ότι το μόνο που θα μείνει κάποια στιγμή σ’ αυτούς τους κακόμοιρους, είναι λογικά η εξέγερση.
Ναι, πρέπει η χώρα να κάνει απέλαση των λαθρομεταναστών, σφράγισμα των συνόρων, με ταυτόχρονη αξιοποίηση του νόμιμου και επιθυμητού μεταναστευτικού ρεύματος για παλιννόστηση της εγκαταλειμμένης γεωργικής γης και επάνοδό της στην παραγωγική διαδικασία. Θέλουμε αξιοποίηση επίσης του μεταναστατευτικού δυναμικού στην δημιουργία τεχνητών δασών σε όλη την Επικράτεια για παραγωγή εμπορικής και οικοδομικής ξυλείας, χαρτοποιίας και καυσόξυλων. Είναι ο μόνος τρόπος για να προστατεύσουμε τα φυσικά δάση της χώρας.
Είναι η Κίνα, η Ινδία, το Πακιστάν, δεν είναι όμως η Ελλάδα που πρέπει να πάρει μέτρα εναντίον του υπερπληθυσμού, ο οποίος απειλεί τον πλανήτη. Ο Ελληνικός πληθυσμός φθίνει. Γηράσκει χωρίς να ανανεώνεται. Οι νέες γενιές συρρικνώνονται αριθμητικά. Η Ελλάδα επομένως πρέπει να πάρει μέτρα υπέρ της διατήρησης της πληθυσμιακής ισορροπίας της, γιατί όχι και της αύξησης. Όμως η αρχή αυτή επί δεκαετίες υπηρετήθηκε από την Διοίκηση με επιδόματα πολυτέκνων, ηθικά στηρίχτηκε μέσω της θρησκευτικής προσέγγισης. Αλλά τόσο τα πολύτεκνα επιδόματα, όσο και η θρησκευτική κάλυψη για την διαιώνιση του είδους είναι απύθμενο και πολυδιάστατο λάθος. Διότι το καθένα χωριστά και τα δύο μαζί δημιουργούν αφύσικες οικογένειες με άξεστους αρχηγούς, αλλά και αυριανούς πολίτες με το βλέμμα στραμμένο στο Δημόσιο Ταμείο, με φιλοσοφική αντίληψη την εφ’ όρου ζωής επιδοματική υποχρέωση όλων των άλλων απέναντί τους, διότι, λέει, επιτελούν «θεάρεστο εθνικό έργο». Είναι μια πολιτική που υποστηρίχτηκε απολίτικα εντελώς από την Εκκλησία και το κράτος βολεύτηκε με αυτήν. Η στρέβλωση θα γίνει ορατή αν δει κανείς τις πολυμελείς οικογένειες των τσιγγάνων που πληθαίνουν επί Ελληνικού εδάφους καθώς οι Πακιστανοί στην πατρίδα τους, είναι δε σχεδόν αποκλειστικοί χρήστες των πολυποίκιλων επιδοτούμενων προγραμμάτων απασχόλησης. Η απροθυμία των νέων να κάνουν οικογένεια και παιδιά, η γενοκτονία των Ελλήνων που θ’ ακολουθήσει την οικονομική κρίση, θα μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρα των αθιγγάνων, αν βέβαια προηγουμένως δεν έχει υποκύψει στις ξυπόλητες ορδές του νέου Ξέρξη. Πρόκειται για αλλοίωση του πληθυσμού, όχι μόνο, πρόκειται κυρίως για αλλοίωση του Ελληνικού τρόπου ζωής. Είναι μια ακόμα πολυσήμαντη στρέβλωση, η οποία πρέπει να θεραπευτεί. Μ’ ένα νέο αξίωμα στρατηγικής εθνικής σημασίας, ότι:
Το δικαίωμα της μητρότητας ισοδυναμεί με το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες.
Στην Ελλάδα οι γυναίκες ψήφισαν για πρώτη φορά το 1953. Δικαίωμα ψήφου είχε δοθεί για πρώτη φορά το 1893 στη Νέα Ζηλανδία. Το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι των γυναικών είναι ιερό για τη Δημοκρατία. Εξ ίσου όμως ιερό είναι το δικαίωμα στη μητρότητα. Όσο πρόβλημα είναι για όλη του τη ζωή να μεγαλώνει ένα παιδί χωρίς τη μητέρα του, τόσο ακριβώς είναι πρόβλημα να στηρίζεται η κοινωνία σε πολίτες που δεν μεγάλωσαν στην αγκαλιά της μητέρας τους. Η μητρότητα λοιπόν είναι ιερό έργο που προσφέρεται στην κοινωνία. Όπως αναγνωρίστηκε το δικαίωμα ψήφου των γυναικών, έτσι θ’ αναγνωριστεί τώρα το δικαίωμα της μητρότητας. Η μητέρα θ’ αναγνωριστεί από το κράτος ως κανονικά εργαζόμενη. Η φροντίδα του παιδιού της από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί θα θεωρηθεί κοινωνική εργασία υπερπλήρους απασχόλησης. Μέχρι το παιδί να πάει στην Πρώτη Τάξη Δημοτικού η μητέρα θα μπορεί να εργάζεται με το μεγάλωμά του και να πληρώνεται από το κράτος για την εργασία της αυτή.
Το μέτρο είναι κατ’ αρχήν απάντηση στο πλαστό δίλημμα που αφορά την ανάγκη της χώρας σε εργατικά χέρια, θέμα που λύνεται αυτή τη στιγμή με υποδοχή μεταναστών, όμως ταυτόχρονα είναι, ως μέτρο, ένα μεγάλο χτύπημα στον εφιάλτη της τωρινής και της αυριανής ανεργίας. Αφορά βεβαίως τις χαμηλές εισοδηματικές τάξεις, δεν αφορά τους ευκατάστατους. Μπορεί να πει κανείς επιπλέον ότι αυτός ο τρόπος σκέψης αποτελεί την καλύτερη αναδιανομή του πλούτου ή των φόρων που πληρώνουν οι πολίτες στο κράτος.
Αλλά το χρέος της Δημοκρατίας απέναντι στις μητέρες και τα παιδιά τους δεν σταματά εκεί. Η εκπαίδευση των παιδιών, η τροφή και η ενδυμασία τους είναι χρέος της Πολιτείας μέχρι τα είκοσί τους χρόνια, όταν (άντρες και γυναίκες) θα έχουν τελειώσει, μαζί με τις σπουδές και τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις. Το Πανεπιστήμιο θ’ ακολουθήσει για όσους έχουν την αναγκαία υποδομή να γίνουν επιστήμονες. Η έννοια της δωρεάν Παιδείας με εντελώς άλλο περιεχόμενο, με εντελώς άλλο στόχο.
Για να μην υπάρξουν νέες στρεβλώσεις στην κοινωνία, θα οριστεί «πληθυσμιακό ζητούμενο» (για παράδειγμα: Τρία και στη συνέχεια δύο παιδιά ανά γυναίκα) ενώ για τις μητέρες που το τελευταίο παιδί τους έγινε μεγαλύτερο των 7 ετών, θα νομοθετείται προτίμηση για εύρεση εργασίας στον Δημόσιο Τομέα αναλόγως φυσικά των εφοδίων και των προσόντων της.
Από την άνοδο και την είσοδο στη Βουλή της Χρυσής Αυγής προηγήθηκε επί μακρόν η (σχεδιασμένη από συνωμοτικά κέντρα) απαξίωση της Πολιτικής και της Δημοσιογραφίας. Αν δεν αποκατασταθεί τάχιστα η τιμή και η υπόληψη των δύο αυτών πυλώνων της Δημοκρατίας, η χώρα θα οδηγηθεί νομοτελειακά σε νέα δικτατορία, χειρότερη απ’ όλες τις προηγούμενες. Η Χρυσή Αυγή είναι γέννημα του ιδεολογικού κενού και της αφασίας που δημιουργήθηκε στα μυαλά των νέων μας τα χρόνια της γενικής απερισκεψίας των πολιτικών και των πολιτών ομού, είναι η ανάγκη του ζωώδους ενστίκτου μας να εκφραστεί με τη βία, είναι το αγρίμι που έχει μέσα του ο απαίδευτος πολίτης και, όταν παγιδεύεται στην τρύπα, χιμάει στον ίδιο τον απελευθερωτή του, προτάσσει τα νύχια του να τον ξεσκίσει, διότι τον νομίζει εχθρό. Η ψήφος στην βίαιη παρέα του Μιχαλολιάκου ήρθε σαν συνέχεια της άσφαιρης μούντζας που απηύθυναν οι «αγανακτισμένοι» στη Βουλή, ήταν η βραδυφλεγής υλοποίηση του φασιστικού συνθήματος που ακούστηκε απερίσκεπτα από τα χείλη του λαού στην πλατεία Συντάγματος: «Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή». Ο λαός (θυμωμένος και ταυτόχρονα φοβισμένος, σαν εγκλωβισμένο αγρίμι) έκαμε πράξη το σύνθημα εκείνο. Ψήφισε φυσιολογικά την πρόθυμη παρέα των μπρατσάδων που θα έδερναν τους προδότες, μιας και δεν μπορούσε (δεν θα το έκανε και ποτέ) να τους δείρει ο ίδιος. Υπ’ αυτή την έννοια το «Κίνημα των αγανακτισμένων» ήταν η διαστημική ορμόνη που γιγάντωσε τη Χρυσή Αυγή, από το 0,25% που έπαιρνε επί δεκαετίες, πήρε δύο απανωτά 7% και είναι εδώ για ν’ αυξάνει τώρα συνεχώς τα ποσοστά της.
Στην ιστορική πλατεία Συντάγματος το 1843 συνάχτηκε ο λαός και ζήταγε από τον Όθωνα «Σύνταγμα… Σύνταγμα». Και εγένετο Σύνταγμα. Και εγένετο φως. Εγένετο Δημοκρατία. Στην ίδια αυτή πλατεία, το 2011, συνάχτηκε πάλι ο λαός και ζήταγε «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή», να καταλυθεί το Σύνταγμα. Τα τελευταία δέκα χρόνια στο Διαδίκτυο σε όλους τους τόνους κυκλοφορούσε η παρότρυνση – εντολή προς το άβουλο αναγνωστικό κοινό του facebook και των «πατριωτικών» blogs που έκαμαν επιστήμη την συνωμοσιολογία και επικαλούμενοι μηνύματα από την… Ανδρομέδα, έγραφαν με ελάχιστες παραλλαγές το καθένα: «Αποκαλύψτε τον προδοτικό ρόλο των κομμάτων, των πολιτικών και των δημοσιογράφων»… Μιλούσαν για κρεμάλες στο Σύνταγμα. Στο Γουδί…
Και ήθελαν να καεί η Ελληνική Βουλή, όπως το Ράιχσταγκ… Σύμπωση; Όχι βέβαια! Είναι η δοκιμασμένη μέθοδος για ν’ αναρριχηθεί στην εξουσία ο ναζισμός. Το κάψιμο της Βουλής που ήθελαν οι συγκεντρωμένοι στην πλατεία Συντάγματος, ήταν χαλκευμένο σύνθημα που την κατάλληλη στιγμή έβαλαν στα χείλη του ανυποψίαστου αλλά θυμωμένου λαού οι αιώνιοι συνωμότες κατά της Δημοκρατίας. Ήταν το ίδιο, μα το ίδιο ακριβώς σύνθημα που έκαψε το Ράιχσταγκ το 1933. Και είναι αυτός ο παραλληλισμός από μόνος του η ΑΠΟΔΕΙΞΗ ότι το απαίσιο εκείνο σύνθημα του 2011 στην πλατεία Συντάγματος ήταν «έτοιμο από καιρό». Ναζιστικής εμπνεύσεως. Άθελά του το διαλάλησε ο λαός. Εν αγνοία του. Άσκεφτα εκείνη τη θολή ώρα το υιοθέτησε για εκτονωτικό σύνθημά της η ΑΘΩΑ, ταυτόχρονα όμως ανιστόρητη και απολίτικη μάζα των «αγανακτισμένων». Κάποιοι δειλοί καταχθόνιοι μηχανορράφοι που δεν τολμούσαν οι ίδιοι ή δεν είχαν τις δυνάμεις, ήθελαν με υποβολή να καθοδηγήσουν τον οργισμένο λαό να κάψει τη Βουλή, ώστε, μέσα σε κενό εξουσίας να εμφανιστούν αυτοί ως λαοπρόβλητοι και αναμφίβολοι σωτήρες…
Ήταν το σύνθημα που ευρύτερα καλλιέργησε στο θυμικό του λαού την παρόρμηση να ψηφίσει μία «ομάδα κρούσης», όπως η Χρυσή Αυγή. Και εγένετο Χρυσή Αυγή. Διότι δεν γέννησαν οι μετανάστες τη Χρυσή Αυγή. Μετανάστες είχαμε στην Ελλάδα από το 1991. Η Χρυσή Αυγή όμως έμενε καθηλωμένη στο 0,25% επί τρεις ολόκληρες δεκαετίες. Τι έγινε τάχα το 2012 και ανέβηκε απότομα στο 7%; Έγινε αυτό το απαίσιο σύνθημα: «Να καεί η Βουλή»… Ο θυμωμένος λαός δεν έκαψε τη Βουλή, ο Ελληνικός λαός δεν θα κάψει ποτέ την Ελληνική Βουλή, όμως – εναλλακτικά – εξουσιοδότησε αυτά τα καλά παιδιά να μπουν στη Βουλή και να δείρουν τους πουλημένους….
Η λαϊκή μάζα συνειδητοποίησε ξαφνικά το «πολιτικό κενό» κι έδωσε εκλογική δύναμη στην Χρυσή Αυγή από τυφλή εκδίκηση, όπως το αδύναμο μικρό παιδί στο σχολείο στέλνει το μεγαλύτερο αδελφό του να δείρει τους αλήτες που του κάνουν καζούρα.
Το αγρίμι που αντιπροσωπεύει η λαϊκή οργή εναντίον του αποστεωμένου πολιτικού συστήματος και εκπροσωπείται στη Βουλή από τη «Χρυσή Αυγή», θα επιστρέψει στη φωλιά του, μόνο αν επιστρέψει η Δημοκρατία στη χώρα, στο Δήμο, στην οικογένεια, μέσα μας.
Αναγγελία 2011
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΦΛΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 