Μια άλλη εκδοχή για την ανασύσταση του πολιτικού Κέντρου
Ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα που έχουν γίνει κατά του Ελληνικού έθνους, είναι η ταύτιση των Ελληνικών φρονήσεων με τη Δεξιά, κυρίως όμως με την άκρα Δεξιά. Όμως για το ατόπημα αυτό δεν ευθύνεται η άκρα Δεξιά. Ευθύνεται η αριστερά. Για ένα λόγο: Ήταν αυτή που στο όνομα του σοσιαλιστικού διεθνισμού απεμπόλησε κάθε τι το εθνικό. Το κενό που δημιουργήθηκε απ’ αυτή την ιδεολογική επιλογή, δημιούργησε την εθνικοφροσύνη.
Όποιος μιλάει για έθνος, για Ελλάδα, για Έλληνες, αμέσως να προσδιορίζεται ως δεξιός. Ακόμα και ο αριστερός που, απλά, έπαψε να πιστεύει στον σοσιαλιστικό διεθνισμό, την ώρα που συμφωνεί με όλα τ’ άλλα της αριστεράς, ακόμα κι αυτός θεωρείται για τους αριστερούς και τους σοσιαλιστές «ξένο σώμα». Και, αν επιμείνει σε θέσεις με εθνικά χαρακτηριστικά, αν, για παράδειγμα, εκφραστεί υπέρ της αστυνομίας ή του στρατού, τόσο απλά, κατατάσσεται αμέσως στους εθνικόφρονες, αν όχι στους φασίστες.
Μετά απ’ αυτή την ιδεοληψία που (μετά από δικτατορίες και αντιστάσεις) στερεοποιήθηκε στη λαϊκή συνείδηση, ήταν φυσικό η δεξιά, συντηρητικά στην αρχή, ριζοσπαστικά στη συνέχεια, ήταν αναπόφευκτο να οικειοποιηθεί την προσήλωση στην εθνική ιδέα, να τη μονοπωλήσει και, τελικά, να την στερήσει από κάθε άλλη πολιτική δύναμη, ακόμα και από το Κέντρο, για τον λόγο ότι το Κέντρο αλώθηκε από τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες.
Το κακό έγινε χειρότερο, όταν η οικειοποίηση αυτή βρήκε γόνιμο έδαφος στη Ρωμιοσύνη. Η ιδεοληψία της οποίας έθρεψε τις Μεγάλες Ιδέες του έθνους, όπως, για παράδειγμα, η ανασύσταση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, άρα και της ταύτισης του κράτους με τη θρησκεία. Το νέο Ελληνικό κράτος δεν ανέτρεξε στην αρχαία Ελλάδα για να βρει τα ζύγια του. Ανέτρεξε στο αμέσως προηγούμενο επίπεδο, αυτό που καταλύθηκε από τους Τούρκους. Ανέτρεξε σ’ αυτό, επειδή τα χρόνια της σκλαβιάς η συνείδησή του είχε ποτιστεί παραμυθικά με την έννοια της Πόλης και της Αγιασοφιάς. Μάταια οι Φιλέλληνες αναζητούσαν τη σύνδεση με την Ελλάδα του Περικλή και του Μεγαλέξανδρου. Στο τέλος, οι παμπόνηροι Ρωμιοί, για να μη χάσουν την υποστήριξη των Φιλελλήνων, υποκρίθηκαν τους απογόνους του Λεωνίδα και του Θεμιστοκλή, αλλά δεν μετακινήθηκαν καθόλου από τους μύθους για τον μαρμαρωμένο εξαδάκτυλο βασιλιά που θ’ ανασταινόταν για να ξαναπάρει την Πόλη.
Όμως… το πονηρό αυτό παιχνίδι γέννησε μια σχιζοφρένεια που, τελικά, διαπότισε το νέο Ελληνικό κράτος. Από τη μια η θεωρία των Φιλελλήνων που για τη βοήθειά τους προς την αδύναμη Ελλάδα επικαλούνταν τα φώτα των αρχαίων κι έφταναν μέχρι τον πέμπτο αιώνα π.Χ., από την άλλη η πολιτικοθρησκευτική συνείδηση του Ρωμιού που έφτανε πίσω μέχρι το 1453. Η χρονική ψαλίδα ανάμεσα στις δύο επιβλητικές (και τελικά συγκρουόμενες) αντιλήψεις, δημιούργησε μέγα ρήγμα στην ψυχική ισορροπία των πολιτών του νεοελληνικού κράτους, ρήγμα που κατ’ επανάληψη εκφράστηκε με εθνικούς διχασμούς και κομματικές διχόνοιες.
Ανάμεσα στου Φιλέλληνες και τους Ρωμιούς οι… Έλληνες, οι αληθινοί απόγονοι των αρχαίων, δεν βρήκαν ποτέ τον δικό τους χώρο. Ακόμα σήμερα δεν μπορούν καν ν’ αναπνεύσουν. Συνθλίβονται στις συμπληγάδες που εκ συστάσεως απόχτησε το νεοελληνικό κράτος.
Αν σήμερα θα έπρεπε να κάνουμε κάτι χρήσιμο για την αποκατάσταση της υγείας αυτού του κράτους, πριν απ’ όλα θα έπρεπε να κάνουμε τον διαχωρισμό της Ρωμιοσύνης από την Ελληνοσύνη και, ακολούθως, την απόσπαση της Ελληνικότητας από την ακροδεξιά. Κάτι που δεν μπορεί (ούτε θέλει) να κάνει η αριστερά. Μπορεί να το κάνει μόνο το Κέντρο. Το νέο πολιτικό Κέντρο.
φ. 495 / 30 Ιανουαρίου 2013
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΦΛΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 